Πόσα να βάλω (ή: με ποιον να τα βάλω), Μεγάλε;
Τα σουβλάκια, η ΟΛΜΕ και ο κ. Τάκης Θεοδωρόπουλος
Στέρεψε από θέματα, φαίνεται, ο γνωστός αρθρογράφος κ. Τάκης Θεοδωρόπουλος και ανέτρεξε στα αποθέματά του. Κάπου εκεί αναζήτησε ?δεν μπορεί να είχε λαθέψει? την υπόθεση των σουβλακίων της ΟΛΜΕ. Και βοηθούσης της πασχαλινής συγκυρίας έγινε εύκολο το πέρασμα από τον οβελία στους οβελίσκους της καθημερινότητας, τα συμπαθητικά σουβλάκια.
Με δυο λόγια το στόρι: «Συμβολική αντιπροσωπεία της ΟΛΜΕ», αποτελούμενη κυρίως από απολυμένους εκπαιδευτικούς της τεχνικής επαγγελματικής εκπαίδευσης, αποφάσισαν να κάνουν κατάληψη στο πολιτικό γραφείο του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη. Στη διάρκεια της πολύωρης κατάληψης «οι συμβολικοί εκπρόσωποι του συμβολικού σωματείου» πείνασαν ?είναι γνωστό πως τέτοια φαινόμενα, εντελώς «συμβολικά» πάντα, παρατηρούνται ενίοτε και στην Ελλάδα των μνημονίων? και παράγγειλαν σουβλάκια με πατάτες τηγανιτές, άντε και μερικές μπίρες. Παραμένει ακόμα άγνωστο αν εγκαταλείποντας το γραφείο για να αποφύγουν τη σύλληψη μάζεψαν «τις λαδόκολλες καλαμάκια και τα λοιπά κατάλοιπα».
Πώς θα μπορούσε αυτό το κοινότοπο στόρι να γίνει θέμα σοβαροφανούς άρθρου σε έγκυρη καθημερινή εφημερίδα; Μα, εδώ είναι που ο άξιος χειριστής της πένας θα δείξει τη μαεστρία του. Ακόμα και το στρατσόχαρτο του χασάπη, σημείωνε κάπου ο Γιάννης Ρίτσος, περιμένει να πάρει τη θέση του στην ποίηση. Πόσο μάλλον το ίδιο το «ψητό», τα σουβλάκια των καταληψιών της ΟΛΜΕ.
ΓΙ? αυτό το σκοπό επιστρατεύονται οι συμβολισμοί. Όπως σημειώνει ο εμπνευσμένος αρθρογράφος, «η ζωή σ? αυτή τη χώρα είναι τόσο πλούσια σε συμβολισμούς και σύμβολα που η πραγματικότητα συνεχίζει να μοιάζει περιττή». Φαίνεται όμως πως η μεροληψία και η προκατάληψή του υπονομεύουν τελικά την εκφραστική του δεινότητα και μειώνουν το λογοτεχνικό αποτέλεσμα, καθώς καταδικάζονται στην αφάνεια βαρυσήμαντοι συμβολισμοί, που θα μπορούσαν να εμπλουτίσουν και να ενισχύσουν ακόμα περισσότερο το πόνημά του.
Έτσι, ενώ περιγράφει με τα πιο ζωντανά χρώματα τη «συμβολική» πείνα και την πολύμορφη συμπτωματολογία της (περιγραφή που θα την ήθελε και ο Κνουτ Χάμσουν για το ομώνυμο έργο του), παραλείπει να αναφέρει την εξίσου «συμβολική» διαθεσιμότητα και απόλυση εκατοντάδων εκπαιδευτικών, που πρωτοστάτησαν σε έναν πολύμηνο -εξίσου «συμβολικό», ασφαλώς- αγώνα για να ξαναπροσληφθούν ? «συμβολικά» πάντα.
Ενώ κάνει λόγο για τις μαθητικές καταλήψεις ? «συμβολικές» κι αυτές; – λέξη δεν αρθρώνει για κάποιες από τις αιτίες που τις προκάλεσαν: «συμβολικός» είναι ο νέος νόμος με τις αλλεπάλληλες εξετάσεις πανελλαδικού τύπου σε όλες τις τάξεις του Λυκείου, «συμβολική» είναι η νεότευκτη «τράπεζα θεμάτων» που ακόμα παραμένει ημιτελής απειλή, «συμβολικά» είναι τα κενά στη στελέχωση των σχολείων σε όλη τη χώρα, «συμβολική» και η υποχρηματοδότηση και υπερχρέωση των σχολείων.
Ενώ κάνει λόγο για τον «συμβολικό ηγέτη» της ΟΛΜΕ, δεν δείχνει να συγκινείται από την εξίσου «συμβολική» απόλυσή του, γεγονός που τον έχει καταγράψει στην ιστορία ως τον πρώτο απολυόμενο εν ενεργεία πρόεδρο της ιστορικής ομοσπονδίας ? άλλος «συμβολισμός» κι αυτός.
Παραλείπει, τέλος, να συμπεριλάβει στους «συμβολισμούς» του την όλη πολιτική του υπουργείου Παιδείας, μια πολιτική που «κατά την ΟΛΜΕ είναι και νεοφιλελεύθερη, αλλά αυτό δεν έχει σημασία επειδή δεν σημαίνει τίποτε ούτε για την ΟΛΜΕ ούτε για το υπουργείο».
Δεν μπορούμε πραγματικά να υποθέσουμε τι σημαίνει νεοφιλελευθερισμός για το υπουργείο. Για τον κόσμο της εκπαίδευσης όμως, και γενικότερα για τον κόσμο της εργασίας, που βιώνει καθημερινά και με τον πιο απάνθρωπο τρόπο τις επιπτώσεις αυτής της πολιτικής, ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι ούτε φαντασίωση ούτε νοητική κατασκευή. Είναι η πολιτική της ακραίας ανισότητας, της πιο ανάλγητης λιτότητας και της διαιώνισης της εκμετάλλευσης, που εκπορεύεται από τους ισχυρούς του πλούτου και υποστηρίζεται από τους κάθε λογής σφογγοκωλάριούς τους. Και αυτή η πολιτική πρέπει να ανατραπεί.
Το Γραφείο Τύπου της ΟΛΜΕ
Δείτε το σχετικό δημοσίευμα σε μορφή pdf … εδώ
