ΟΛΜΕ

15 Μαΐου 2013
Ελλάδα: Η επείγουσα ενέργεια για τη ματαίωση της απεργίας των εκπαιδευτικών είναι μη αναγκαία

Η χρήση ειδικών κυβερνητικών μέτρων για τη ματαίωση προτεινόμενης απεργίας εκπαιδευτικών στην Ελλάδα παραβιάζει τις διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας για τα ανθρώπινα δικαιώματα, δήλωσε η Διεθνής Αμνηστία.

Η Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) έχει προτείνει απεργιακές κινητοποιήσεις έξι ημερών κατά τη διάρκεια της διεξαγωγής των εισαγωγικών εξετάσεων στα πανεπιστήμια, οι οποίες διεξάγονται στο τέλος του ακαδημαϊκού έτους και αρχίζουν την Παρασκευή, 17 Μαΐου.

Οι απεργιακές κινητοποιήσεις -που σύμφωνα με αναφορές έχουν εγκριθεί από τις τοπικές ενώσεις εκπαιδευτικών- αποτελούν ένδειξη διαμαρτυρίας για την απόφαση που ελήφθη στα τέλη Απριλίου να αυξηθεί το ωράριο των εκπαιδευτικών. Συνδικαλιστικές οργανώσεις εκπαιδευτικών ισχυρίζονται ότι η αλλαγή θα οδηγήσει ουσιαστικά σε σημαντικό αριθμό απολύσεων και την υποβάθμιση της συνολικής ποιότητας της εκπαίδευσης στη χώρα.

Σε μια προσπάθεια να ακυρωθεί η απεργία, οι ελληνικές αρχές σύμφωνα με αναφορές επικαλούνται ειδική νομοθεσία, προκειμένου να αναγκάσουν τους εκπαιδευτικούς να συνεχίσουν να δουλεύουν. Οι εκπαιδευτικοί ενδεχομένως να αντιμετωπίσουν ποινικές διώξεις και φυλάκιση τουλάχιστον τριών μηνών, αν δεν συμμορφωθούν -εάν τους ασκηθεί ποινική διώξη, αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να τεθούν σε άμεση διαθεσιμότητα και την προοπτική να χάσουν τη δουλειά τους.

«Μια καθολική απαγόρευση του δικαιώματος των εκπαιδευτικών στην απεργία, που επιβάλλεται με την ποινική δίωξη και την απειλή της ποινής φυλάκισης, είναι σαφώς μη αναγκαία και δυσανάλογη, και θα παραβίαζε τις διεθνείς υποχρεώσεις της Ελλάδας στα ανθρώπινα δικαιώματα», δήλωσε η Jezerca Tigani, Αναπληρώτρια Διευθύντρια του Προγράμματος της Διεθνούς Αμνηστίας για την Ευρώπη και την Κεντρική Ασία.

«Εποχές οικονομικής κρίσης δεν απαλλάσσουν κυβερνήσεις από τις υποχρεώσεις τους να υπερασπίζονται όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα, και ειδικά τα δικαιώματα των εργαζομένων δεν πρέπει να γίνονται τα θύματα της κρίσης.»

Βάσει του ελληνικού δικαίου η κυβέρνηση έχει την εξουσία να επιστρατεύει εργαζομένους εν καιρώ ειρήνης, σε περίπτωση που απαιτεί την υιοθέτηση επειγόντων μέτρων για να αντιμετωπίσει τις ανάγκες άμυνας της χώρας ή επείγουσα κοινωνική ανάγκη -για παράδειγμα, μια φυσική καταστροφή ή κίνδυνο για τη δημόσια υγεία.

Όταν ανακοινώθηκε η χρήση αυτής της νομικής διάταξης εναντίον της απεργίας των εκπαιδευτικών, η κυβέρνηση υποστήριξε ότι το μέτρο ήταν αναγκαίο «για να αποτραπεί η σοβαρή διαταραχή στην κοινωνική και οικονομική ζωή της χώρας και για τη διαφύλαξη της δημόσιας τάξης και την υγεία των υποψήφιων φοιτητών».

Βάσει του διεθνούς δικαίου, η Ελλάδα έχει δεσμευτική υποχρέωση να σέβεται και να προστατεύει το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι, το οποίο περιλαμβάνει το δικαίωμα να οργανώνει -να συστήνει και να συμμετέχει σε συνδικαλιστικές οργανώσεις- και το δικαίωμα της απεργίας. Οι υποχρεώσεις αυτές καθορίζονται στις διεθνείς συνθήκες ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις οποίες είναι συμβαλλόμενο μέρος. Αυτές περιλαμβάνουν το Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα -το Διεθνές Σύμφωνο για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Μορφωτικά Δικαιώματα -την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα- και τη σύμβαση Νο. 87 του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας σχετικά με την Ελευθερία του Συνεταιρίζεσθαι και την Προστασία του Δικαιώματος της Σύστασης.

Τα δικαιώματα αυτά μπορεί να περιοριστούν μόνο υπό πολύ συγκεκριμένες συνθήκες εάν ο περιορισμός αυτός είναι καταφανώς αναγκαίος και αναλογικός, και θα προστατεύσει την εθνική ασφάλεια, δημόσια ασφάλεια, δημόσια υγεία ή ήθη, ή τα δικαιώματα και ελευθερίες των άλλων.

Στη βάση αυτή, πολύ στενοί περιορισμοί του δικαιώματος της απεργίας, μπορεί να είναι επιτρεπτοί. Αυτό θα μπορούσε να ισχύει για τις ένοπλες δυνάμεις, την αστυνομία και άλλους δημόσιους λειτουργούς που ασκούν κρατική εξουσία. Επίσης, θα μπορούσε να ισχύει και για τους εργαζόμενους σε βασικές υπηρεσίες -υπηρεσίες οι οποίες, εάν διακοπούν, θα έθεταν σε κίνδυνο τη ζωή, την προσωπική ασφάλεια ή την υγεία του πληθυσμού.

Εμπειρογνώμονες του ΔΟΕ έχουν επισημάνει ότι ο τομέας της εκπαίδευσης δεν αποτελεί βασική υπηρεσία με την αυστηρή έννοια του όρου αυτού και, γενικότερα, οποιοιδήποτε περιορισμοί που αφορούν απεργίες πρέπει να είναι εύλογοι και δεν πρέπει να περιορίζουν σημαντικά συνδικαλιστικές οργανώσεις.

Από το 2010, οι Έλληνες εργαζόμενοι έχουν πραγματοποιήσει αρκετές απεργίες κατά των μέτρων λιτότητας διαμαρτυρόμενοι για τις σοβαρές περικοπές σε μισθούς και κυβερνητικά προγράμματα.

Πηγή: http://www.amnesty.org/en/news/greece-action-thwart-teachers-strike-disproportionate-and-unnecessary-2013-05-15

Κ. Αντώνης Σαμαράς

Πρωθυπουργός της Ελληνικής Δημοκρατίας

pressoffice@primeminister.gr

Βρυξέλλες, 16 Μαϊου 2013

Θέμα: Προάσπιση των πολιτικών δικαιωμάτων των Ελλήνων εκπαιδευτικών

Κύριε Πρωθυπουργέ, 

Η Εκπαιδευτική Διεθνής (ΕΙ), η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία που εκπροσωπεί 30 εκατομμύρια εκπαιδευτικούς και εργαζόμενους στην εκπαίδευση σε όλο τον κόσμο- περιλαμβανομένων των Ελληνικών συνδικαλιστικών ενώσεων ΟΛΜΕ, ΔΟΕ και ΠΟΣΔΕΠ, παρακινεί την κυβέρνηση να προασπίσει τα πολιτικά δικαιώματα των εκπαιδευτικών προς το συμφέρον του Ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος.

Η ΕΙ παρέχει την πλήρη υποστήριξη της στο αίτημα των  Ελλήνων εκπαιδευτικών και της Ένωσής τους να διατηρήσουν  το δικαίωμά τους στην απεργία. Οι Έλληνες εκπαιδευτικοί μάχονται για τη διατήρηση των δικαιωμάτων τους στο χώρο εργασίας για μια ποιοτική εκπαίδευση.

Οι αλλαγές που επιβλήθηκαν ως μέρος των προϋποθέσεων οικονομικής υποστήριξης από την Τρόικα, υπό τους όρους του Μνημονίου Οικονομικών και Χρηματοπιστωτικών Πολιτικών (MEFP) και των επακόλουθων   αναθεωρήσεών του, έχουν αλλάξει ουσιαστικά τη διαπραγματευτική δομή, διαλύοντας ένα σύστημα το οποίο εξελισσόταν από το 1990.

Οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο τομέα έως τώρα έχουν ασκήσει το δικαίωμα στην απεργία. Η προσπάθεια της Κυβέρνησής σας να εμποδίσει τις συνδικαλιστικές ενώσεις να ασκήσουν το δικαίωμα αυτό  ισοδυναμεί με τη διάβρωση των βασικών πολιτικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών.

Η ΕΙ και τα μέλη της πάντοτε πίστευαν ότι οι συστάσεις από τους διεθνείς οργανισμούς όπως το ΔΝΤ, η Παγκόσμια  Τράπεζα, η Ευρωπαϊκή Ένωση ή οι τράπεζες ανάπτυξης θα πρέπει να λάβουν υπόψη τους τις υποχρεώσεις των κρατών  αναφορικά με τις Συνθήκες του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας.

Οι συλλογικές διαπραγματεύσεις πρέπει να είναι σεβαστές και οποιαδήποτε μέτρα οικονομικής σταθερότητας, ειδικά σε σχέση με τις προδιαγραφές εργασίας και τους μισθούς, είναι επιτρεπτά με την προϋπόθεση ότι υπόκεινται σε πρότερες διαβουλεύσεις με τις ενώσεις των εργοδοτών  και εφαρμόζονται ως ένα εξαιρετικό μέτρο και σε περιορισμένο χρόνο.

Οι περικοπές λιτότητας που επιβάλλονται στην Ελλάδα καταστρέφουν κατά συνέπεια το κοινωνικό κράτος με τραγικές επιπτώσεις στην εκπαίδευση και στο σύνολο της κοινωνίας. Η ΕΙ και η Ευρωπαϊκή οργάνωσή της η ETUCE, έχουν ήδη καταδικάσει  τις επαχθείς μισθολογικές και συνταξιοδοτικές περικοπές, τις αναμενόμενες απολύσεις των εκπαιδευτικών , τις περικοπές στον εκπαιδευτικό προϋπολογισμό και άλλα μέτρα τα οποία θέτουν σε κίνδυνο το μέλλον των Ελλήνων. Η λιτότητα έχει υπονομεύσει την εμπιστοσύνη στην από κοινού εξεύρεση λύσεων σε Ευρωπαϊκό επίπεδο. Έχει έρθει η στιγμή για την αποκατάσταση της δημόσιας εμπιστοσύνης με την ανατροπή της λιτότητας και την ενίσχυση της δημόσιας επένδυσης, περιλαμβανομένης της επένδυσης στην εκπαίδευση.

Η ΕΙ καλεί την Κυβέρνηση της Ελλάδας να ενισχύσει τη δημοκρατία ακούγοντας τους κοινωνικούς εταίρους μέσω ενός βελτιωμένου θεσμικού, κοινωνικού διαλόγου.

Με εκτίμηση,

Fred van Leeuwen

Γενικός Γραμματέας

Αντίγραφο: Κ. Κονσταντίνος Αρβανιτόπουλος, Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού – minister@minedu.gov.gr

Κατεβάστε την Επιστολή της Εκπαιδευτικής Διεθνούς στα αγγλικά … εδώ

Προς:

Ελληνική Δημοκρατία

Πρωθυπουργό, κ. Αντώνη Σαμαρά

Υπουργό Παιδείας, κ. Κων/νο Αρβανιτόπουλο

Αθήνα

Ελλάδα

16 Μαΐου 2013

Απεργία των Εκπαιδευτικών στις 17 Μάη του 2013 ενάντια στις περικοπές της εκπαίδευσης στην Ελλάδα

Αξιότιμοι κύριοι,

ως πρόεδρος της γερμανικής Ένωσης Εκπαίδευσης (GEW), που αντιπροσωπεύει 270.000 εκπαιδευτικούς και λοιπούς εργαζομένους στην εκπαίδευση στη Γερμανία, θέλω να εκφράσω την υποστήριξη και την αλληλεγγύη στη διαμαρτυρία των συνδικάτων στην Ελλάδα στις 17 Μαΐου 2013 ενάντια στις περαιτέρω περικοπές στη δημόσια εκπαίδευση, στις απολύσεις και στην επιδείνωση των συνθηκών εργασίας των εκπαιδευτικών.

Η πολιτική της Ελληνικής Κυβέρνησης της Τρόικας και της ΕΚΤ, της ΕΕ και του ΔΝΤ είναι λανθασμένη. Τα τρέχοντα μέτρα λιτότητας καταστρέφουν την κοινωνία και την ποιότητα της εκπαίδευσης στην Ελλάδα. Η υποβάθμιση του σχολείου δεν είναι η λύση της κρίσης. Ελλάδα και η Ευρώπη χρειάζονται περισσότερες επενδύσεις στον τομέα της εκπαίδευσης. Η GEW μαζί με τη Γερμανική Ομοσπονδία Συνδικάτων (DGB) απαιτούν ένα ευρωπαϊκό σχέδιο Μάρσαλ για την προώθηση της κατάρτισης, της εκπαίδευσης, τον εκσυγχρονισμό και την επέκταση των δημόσιων και ιδιωτικών υποδομών στην Ευρώπη.

Θα ήθελα επίσης να σας υπενθυμίσω ότι η Ελλάδα έχει δεσμευτικές διεθνείς υποχρεώσεις να σεβαστεί το δικαίωμα στην ελευθερία του συνδικαλισμού, η οποία περιλαμβάνει το δικαίωμα της απεργίας. Οι υποχρεώσεις που ορίζονται στις διεθνείς συνθήκες για τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν υπογραφεί από το ελληνικό κράτος. Οι υποχρεώσεις σας περιγράφονται  στη  Σύμβαση αριθ. 87 της Διεθνούς Οργάνωση Εργασίας (ΔΟΕ) για την ελευθερία και την προστασία του δικαιώματος του συνδικαλισμού, στο Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα, στο Διεθνές Σύμφωνο για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Πολιτιστικά Δικαιώματα και στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Τα δικαιώματα αυτά μπορεί να περιορίζονται μόνο στο πλαίσιο εξαιρετικών περιστάσεων, εάν είναι αποδεδειγμένα αναγκαία και αναλογική η αντίδραση ώστε να προστατεύσει την εθνική ασφάλεια, τη δημόσια ασφάλεια, τη δημόσια υγεία ή ηθική, ή τα δικαιώματα και τις ελευθερίες άλλων. Ο τομέας της εκπαίδευσης δεν αποτελεί βασική υπηρεσία υπό την έννοια αυτή, επομένως η χρήση ειδικών κυβερνητικών μέτρων,  που ματαιώνουν μια απεργία των καθηγητών στην Ελλάδα παραβιάζει τις διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας σας.

Ως εκ τούτου σας καλώ να σεβαστείτε το δικαίωμα στην απεργία των εκπαιδευτικών στις 17 Μαΐου 2013 στην Ελλάδα και να αποσύρετε τα σχέδιά σας για την απόλυση 10.000 αναπληρωτών εκπαιδευτικών, την αύξηση των ωρών διδασκαλίας, περαιτέρω καταργήσεις και συγχωνεύσεις τάξεων και σχολικών μονάδων, καθώς και την αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τάξη.

Με εκτίμηση,

Ulrich Thone

Πρόεδρος GEW

Δείτε τις επιστολές στα αγγλικά σε μορφή pdf:

• Επιστολή προς τον Πρωθυπουργό
• Επιστολή προς τον Υπ. Παιδείας

Προς:

την Διεθνή Ομοσπονδία Εκπαιδευτικών (EI),

την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Εκπαιδευτικών (ETUCE)

τις Εθνικές Ομοσπονδίες Εκπαιδευτικών στην Ευρώπη και όλο τον κόσμο

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ ΠΛΗΤΤΟΥΝ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

Η ελληνική κυβέρνηση και η τρόικα για μια ακόμα φορά επέλεξαν να επιφέρουν ένα ισχυρό πλήγμα στη δημόσια εκπαίδευση και στο εργασιακό καθεστώς των εκπαιδευτικών της χώρας μας.

Σε μια περίοδο ιδιαίτερα ευαίσθητη (σε λίγες μέρες ξεκινούν οι εξετάσεις των μαθητών του λυκείου για την εισαγωγή τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση) και αφού είχαν κλείσει τα σχολεία για τις διακοπές του Πάσχα, ψήφισε νέα μέτρα τα οποία αφορούν:

-Απολύσεις 10.000 αναπληρωτών εκπαιδευτικών με την έναρξη του νέου σχολικού έτους το Σεπτέμβρη,

-υποχρεωτικές μεταθέσεις των μόνιμων εκπαιδευτικών οπουδήποτε σε όλη τη χώρα,

-αύξηση του διδακτικού ωραρίου των εκπαιδευτικών από 2-5 ώρες, με αποτέλεσμα τη δημιουργία υπεραρίθμων οι οποίοι θα είναι υποψήφιοι ακόμη και για απόλυση,

-νέες καταργήσεις και συγχωνεύσεις σχολείων και τμημάτων και αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα.

Αυτά τα νέα μέτρα έρχονται να προστεθούν στα προηγούμενα που ψηφίστηκαν στα τρία χρόνια της πολιτικής των μνημονίων που ασκείται στη χώρα μας από την κυβέρνηση και την τρόικα (ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ) :

-Μείωση των δαπανών για την παιδεία κατά 33% (2009-2012) και συνολικά 47% μέχρι το 2016.

-Μείωση των μισθών των εκπαιδευτικών που έφτασαν μέχρι και 45% στους νέους εκπαιδευτικούς.

-Μείωση του αριθμού των μονίμων εκπαιδευτικών κατά 12%.

-Σύνδεση της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών με τη μισθολογική και βαθμολογική τους εξέλιξη αλλά και με τις απολύσεις.

-Καταργήσεις σχολείων και υποστηρικτικών εκπαιδευτικών δομών, μέχρι και 32.000 χαμένες διδακτικές ώρες την εβδομάδα μέχρι και το τέλος του διδακτικού έτους εξαιτίας της έλλειψης εκπαιδευτικών κ.α.

Η Ομοσπονδία μας κάλεσε την κυβέρνηση σε διάλογο πριν τη ψήφιση αυτών των μέτρων, αλλά και μετά τη ψήφιση, ζητώντας την απόσυρσή τους μέχρι να γίνει δημόσιος διάλογος, ζητώντας και τη δημόσια δέσμευση του Υπουργού Παιδείας ότι δεν θα γίνουν απολύσεις. Μπρός την κατηγορηματική άρνηση της κυβέρνησης για οποιοδήποτε διάλογο με τους εκπαιδευτικούς, το Διοικητικό Συμβούλιο της ΟΛΜΕ αποφάσισε να προτείνει απεργιακές κινητοποιήσεις (24ωρη απεργία στις 17/5 και 5ήμερη από 20-24/5) στις συνελεύσεις των εκπαιδευτικών.

Πριν ακόμα γίνουν οι συνελεύσεις των τοπικών ενώσεων των εκπαιδευτικών για να συζητήσουν την εισήγηση της ΟΛΜΕ και να αποφασίσουν τη μορφή των κινητοποιήσεων τους, η ελληνική κυβέρνηση με μια παράνομη, πρωτοφανή και αντισυνταγματική ενέργεια και με πρόσχημα την ομαλή διεξαγωγή των πανελλαδικών εξετάσεων, αποφάσισε την «προληπτική» πολιτική επιστράτευση των εκπαιδευτικών.

Η ΟΛΜΕ καταγγέλλει σε όλες τις διεθνείς οργανώσεις την αντιδημοκρατική και αυταρχική πολιτική της κυβέρνησης, ζητά να ανακληθεί άμεσα η επίταξη-επιστράτευση των εκπαιδευτικών. Επίσης δηλώνει ότι θα προσφύγει στην Ελληνική δικαιοσύνη άμεσα για την ακύρωση αυτής της απόφασης.

Ζητάμε την άμεση συμπαράσταση όλων των εκπαιδευτικών και συνδικαλιστικών οργανώσεων με τη συλλογή υπογραφών συμπαράστασης, την έκδοση ψηφισμάτων και την αποστολή τους στον πρωθυπουργό και τον Υπουργό Παιδείας της Ελλάδας.

Ο αγώνας για την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των κοινωνικών αγαθών είναι αγώνας όλων των εργαζομένων.

Δείτε το σχετικό αρχείο σε μορφή pdf … εδώ

ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΣΤΟ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ 19-21/4

ΤΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ, Η ΟΞΥΝΣΗ ΤΩΝ ΕΝΔΟΪΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΑΝΤΙΘΕΣΕΩΝ ΚΑΙ Η  ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

H κρίση της καπιταλιστικής οικονομίας, οι ανταγωνισμοί και ανακατατάξεις στη διεθνή σκηνή υποσκάπτουν τη σταθερότητα του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού συστήματος

1. Αυτό που χαρακτήρισε τη διεθνή κατάσταση, την προηγούμενη περίοδο, ήταν το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και οι βαριές συνέπειές της πάνω στην εργατική τάξη και τους λαούς, οι ανακατατάξεις στη δύναμη των διεθνών κέντρων και η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων για την αναδιανομή των σφαιρών επιρροής μέσα από νέους κατακτητικούς πολέμους, και η ασίγαστη πάλη των λαών ενάντια στην καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα. H παγκόσμια οικονομική κρίση που ξέσπασε στις HΠA το 2008 και επεκτάθηκε, στη συνέχεια, σε ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο, περνώντας από διάφορες φάσεις και συνεχίζοντας αμείωτα, μέχρι σήμερα, την καταστροφική της πορεία πάνω στους λαούς, σκόρπισε τις θεωρίες των απολογητών του ιμπεριαλισμού για την παγκοσμιοποίηση και τα αντιδραστικά ιδεολογήματα για τη «ζωντάνια» και την «ανωτερότητα» του καπιταλισμού, για την ανάπτυξη και την ευημερία που προσφέρει δήθεν στους λαούς, αποκαλύπτοντας τη γύμνια και τις αγιάτρευτες πληγές του καπιταλιστικού συστήματος, τον απάνθρωπο και καταστροφικό του χαρακτήρα. Άμεσες συνέπειες της οικονομικής κρίσης, που συνεχίζει να εκδηλώνεται σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, ιδιαίτερα στην EE, παίρνοντας διάφορες μορφές, όπως η κρίση χρέους στις χώρες της Ν. Ευρώπης, ήταν το πέταγμα δεκάδων εκατομμυρίων εργαζομένων στην ανεργία και την εξαθλίωση -μόνο στην EE ο αριθμός των ανέργων έφθασε τα 30 εκατομμύρια- η ραγδαία χειροτέρευση των όρων διαβίωσης εκατοντάδων εκατομμυρίων εργαζομένων, η άγρια  οικονομική εκμετάλλευση και καταπίεση της εργατικής τάξης, η επιβολή ενός νέου καθεστώτος εργασιακού μεσαίωνα και, ταυτόχρονα, η παραπέρα όξυνση των αντιθέσεων ανάμεσα στα μεγάλα καπιταλιστικά κέντρα.

Εξακολουθεί να μαίνεται ο οικονομικός και νομισματικός πόλεμος ανάμεσα στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις  για να φορτώσει ο ένας στον άλλο τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης και οξύνεται, επικίνδυνα, η διαπάλη τους για την αναδιανομή των παγκόσμιων αγορών και των ζωνών επιρροής. H ιστορική πείρα δείχνει πως το ξεπέρασμα μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και η διάσωση της κλονιζόμενης καπιταλιστικής οικονομίας περνά μέσα από μεγάλες καταστροφές των παραγωγικών δυνάμεων και την εξαθλίωση των πλατιών λαϊκών μαζών, μέσα από πολύχρονους οικονομικούς ανταγωνισμούς και ανακατατάξεις στη δύναμη των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που σπρώχνουν και βρίσκουν διέξοδο στον πόλεμο και το μακέλεμα των λαών.

Μέσα από την παγκόσμια οικονομική κρίση και την ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού επιταχύνθηκαν οι ανακατατάξεις στη δύναμη των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών και βγήκαν δυναμωμένες η Kίνα στην Ασία και η Γερμανία στην Ευρώπη.

2. Ενώ οι ΗΠΑ παραμένουν, αδιαμφισβήτητα, η πιο ισχυρή ιμπεριαλιστική δύναμη σε όλα τα επίπεδα, οικονομικό, πολιτικό, στρατιωτικό, οι δυνατότητές τους εξασθενούν και η στρατηγική τους της παγκόσμιας ηγεμονίας δοκιμάζεται και βρίσκεται σε κρίση. H στρατηγική που διακήρυξε και εφάρμοσε ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός υπό την ηγεσία Mπους, στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, ότι «δεν θα επιτρέψουμε σε κανένα αντίπαλο κράτος να αμφισβητήσει την παγκόσμια θέση που κατακτήσαμε», που συμπύκνωνε τις κοσμοκρατορικές φιλοδοξίες των HΠA ύστερα από την κατάρρευση και διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, προσέκρουσε σε μεγάλα εμπόδια.

Οι πολυδάπανοι κατακτητικοί πόλεμοι «μακράς διάρκειας» που εξαπέλυσε σε  Ιράκ και Aφγανιστάν και συνεχίζονται μέχρι σήμερα, συναντώντας τη γενναία αντίσταση του ιρακινού και αφγανικού λαού, η βαθιά και παρατεταμένη οικονομική κρίση που ξέσπασε στο εσωτερικό του το 2008, η όξυνση των αντιθέσεων  και η ισχυροποίηση των ανταγωνιστών του στο διάστημα αυτό, υπέσκαψαν και εξασθένισαν τη μονοκρατορία του και οδήγησαν στην αποχώρηση της ηγεσίας Mπους το 2008 και σε μια σχετική αναδίπλωση, κάνοντας να ξεθωριάζει  το αλαζονικό του όνειρο για έναν «αμερικανικό 21ο αιώνα». Mε την ηγεσία Oμπάμα, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός  επιδιώκει να εξωραΐσει το φιλοπόλεμο, αποκρουστικό του πρόσωπο, ασκώντας την ίδια πολιτική με διαφορετικούς τρόπους και μεθόδους, να ανασυντάξει τις δυνάμεις του, να καθυστερήσει την ισχυροποίηση των ανταγωνιστών του στη διεθνή σκηνή, ώστε να διαμορφώσει τους όρους μιας νέας παγκόσμιας εφόρμησης την επόμενη περίοδο. Kαθώς εξασθενεί σταδιακά ο έλεγχος και η επιρροή που ασκεί στην EE, επιδιώκει να προκαλέσει ρήγματα και να τορπιλίσει την οικονομική και πολιτική ενοποίηση της EE κάτω από την ηγεμονία της Γερμανίας και να της φορτώσει το κόστος για την έξοδο από την κρίση χρέους των χωρών του ευρωπαϊκού νότου.

H τελευταία σύγκρουση ΔNT και Γερμανίας για το χρέος της Ελλάδας ξεπεράστηκε με ένα προσωρινό συμβιβασμό, αλλά θα επανέλθει με μεγαλύτερη σφοδρότητα στο άμεσο μέλλον, όταν τεθεί το ζήτημα του χρέους της Ισπανίας, της Ιταλίας και, ενδεχομένως, της Γαλλίας.

Ταυτόχρονα, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός πλευροκοπά την Kίνα από παντού, από την Ιαπωνία, τη N. Kορέα, την Ταϊβάν και την Ινδία, μεταφέρει με επιταχυνόμενους ρυθμούς το μεγαλύτερο μέρος των στρατιωτικών του δυνάμεων, από άλλες περιοχές, στη ζώνη Ασίας-Ειρηνικού, επιδιώκοντας, μέσα από ένα τέτοιο ασφυκτικό εναγκαλισμό, να την περιορίσει, καθυστερώντας όσο μπορεί την παγκόσμια οικονομική και πολιτική της επέκταση και επιρροή. Είναι ενδεικτική η άμεση στήριξη που πρόσφερε η Ουάσινγκτον στο Τόκιο όταν αυτό ξεκίνησε, πρόσφατα, στρατιωτικές προστριβές με το Πεκίνο για τα  διαφιλονικούμενα νησιά στη θάλασσα της Νότιας Kίνας. Παράλληλα, κλιμακώνει τους εκβιασμούς και τις πολεμικές απειλές του ενάντια στη Β. Κορέα.  Σε κάθε περίπτωση, οι HΠA επιδιώκουν να ανακόψουν την τάση διαμόρφωσης ενός «πολυπολικού κόσμου» και να ανατρέψουν τις οικονομικές ανακατατάξεις που συντελούνται σε βάρος τους στην παγκόσμια οικονομία και τις πολιτικές ανακατατάξεις που συντελούνται στα πλαίσια της EE και στις σχέσεις της με τη Ρωσία και την Kίνα και να προλάβουν τη διαμόρφωση μετώπων που θα αμφισβητούσαν την πρωτοκαθεδρία τους.

3. H αναταραχή που ξέσπασε στην EE, ιδιαίτερα τα τελευταία τρία χρόνια με την κρίση χρέους που μαστίζει τις χώρες του νότου, αναπτύχθηκε πάνω στο έδαφος της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, αλλά οξύνθηκε από τις αντιθέσεις που ξέσπασαν στο εσωτερικό της και τη σφοδρή επίθεση των αμερικανικών και αγγλοσαξονικών χρηματοπιστωτικών ομίλων. Mέσα από την οικονομική κρίση, ιδιαίτερα ενισχυμένος βγήκε ο γερμανικός ιμπεριαλισμός. Το Βερολίνο επιταχύνει τις κινήσεις του για την προώθηση και επιβολή της οικονομικής και πολιτικής ηγεμονίας του στην EE. Αυτό πιστοποιούν όλες οι αποφάσεις των συνόδων κορυφής της EE για την κρίση χρέους, αλλά και για το περιβόητο «Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας» με το οποίο επιβάλλονται, σε κρίσιμα σημεία, νέες «ρυθμίσεις» στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, όπου το σύνολο της οικονομικής, δημοσιονομικής και φορολογικής πολιτικής, ο κρατικός προϋπολογισμός κάθε χώρας-μέλους της ευρωζώνης σχεδιάζεται να αποφασίζονται και να ελέγχονται από την «οικονομική διακυβέρνηση» των Βρυξελλών, που θα βρίσκεται κάτω από την κυριαρχία της Γερμανίας και, κατά δεύτερο λόγο, της εξασθενημένης Γαλλίας.  Το Βερολίνο οργάνωσε και προώθησε τα ηγεμονικά του σχέδια αξιοποιώντας, κατάλληλα, την οικονομική κρίση και τη δεινή θέση που βρέθηκαν οι αδύναμες, εξαρτημένες χώρες, αλλά και η Γαλλία. Mε την απειλή της χρεοκοπίας, της οικονομικής καταστροφής και της εξόδου από την ευρωζώνη, έθεσε κάτω από την επιτροπεία της τρόικας την Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία, προετοιμάζοντας, αντίστοιχα, την Ιταλία και την Ισπανία, ενώ εκτοξεύονται προειδοποιητικές βολές και ενάντια στη Γαλλία. Επεμβαίνει, άμεσα, στις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις των χωρών του νότου και επιβάλλει κυβερνήσεις πρόθυμες να εφαρμόσουν, απαρέγκλιτα, την πολιτική  που εκπορεύεται από το Βερολίνο.  H ανατροπή των προηγούμενων Συνθηκών της EE και η επιβολή νέων, ακόμη πιο αντιδραστικών για τους λαούς και επωφελών για το γερμανικό ιμπεριαλισμό, σε σχέση με τα υπόλοιπα κράτη, αντανακλά τους νέους συσχετισμούς δυνάμεων που έχουν, τώρα, διαμορφωθεί ανάμεσά τους, καθώς και ανάμεσα στο ευρωπαϊκό μονοπωλιακό κεφάλαιο συνολικά, από τη μια πλευρά, και την εργατική τάξη και τους λαούς, από την άλλη. Kαι καταδείχνει πως κάθε μεταβολή στη δύναμη των ιμπεριαλιστικών κρατών επιφέρει ανατροπές των συνθηκών, αντίστοιχα, στα πλαίσια ενός αδιάκοπου ανταγωνισμού για την επιβολή της κυριαρχίας του πιο ισχυρού πάνω στους υπόλοιπους. Mε τις αποφάσεις των Συνόδων Kορυφής της EE, επιταχύνεται ο ρυθμός κατεδάφισης όλων των μεταπολεμικών εργατικών κατακτήσεων, επιβάλλεται μια αιματηρή, εξοντωτική λιτότητα με την εξαπόλυση ενός ανελέητου και διαρκούς οικονομικού πολέμου ενάντια στην εργατική τάξη και τους λαούς της Ευρώπης, προκειμένου το ευρωπαϊκό μονοπωλιακό κεφάλαιο να μεγιστοποιήσει τα κέρδη του σε συνθήκες κρίσης και να εξασφαλίσει καλύτερους όρους ανταγωνισμού απέναντι στα άλλα διεθνή οικονομικά κέντρα.

Αν  αυτά είναι τα ηγεμονικά, επεκτατικά σχέδια του γερμανικού ιμπεριαλισμού, αυτό δεν σημαίνει ότι θα προχωρήσουν απρόσκοπτα ή θα υλοποιηθούν και, πολύ περισσότερο, ότι θα εξασφαλίσουν τη σταθερότητα στο ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα της EE που συνεχίζει να κλυδωνίζεται επικίνδυνα. Οι αντιθέσεις, τόσο στο εσωτερικό της EE, όσο και ανάμεσα στις HΠA και την EE, θα εκδηλωθούν με μεγαλύτερη ένταση πάνω στη βάση του ασίγαστου οικονομικού πολέμου και των συνεπειών της οικονομικής κρίσης, οξύνοντας παραπέρα τις αγιάτρευτες πληγές του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Καμία «τάξη» και σταθερότητα στην Ευρώπη  δεν μπορεί να στηριχθεί πάνω στα ερείπια των εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων, πάνω στην πιο άγρια μορφή οικονομικής εκμετάλλευσης και αιματηρής λιτότητας που προωθεί το Βερολίνο και οι αστικές τάξεις των χωρών της EE πάνω στην εργατική τάξη και τους λαούς της Ευρώπης. Οι μεγάλες πανεργατικές απεργιακές κινητοποιήσεις που έγιναν το προηγούμενο διάστημα και συνεχίζονται μέχρι σήμερα στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες, όπως την Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία, Bέλγιο, M. Βρετανία, αποτελούν προοίμιο των μεγάλων πανευρωπαϊκών λαϊκών και εργατικών κινητοποιήσεων που αναπόφευκτα θα ξεσπάσουν το επόμενο διάστημα.

4. H Kίνα προχωρεί με ραγδαίους ρυθμούς στο δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης κάτω από ένα καθεστώς άγριας οικονομικής εκμετάλλευσης και πολιτικής καταπίεσης του κινέζικου λαού, έχοντας ανατρέψει, εδώ και τρεισήμισι δεκαετίες, το επαναστατικό καθεστώς της σοσιαλιστικής Kίνας , προσδένοντας την Kίνα στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα και θυσιάζοντας τα πάντα στο βωμό της καπιταλιστικής ισχυροποίησης και των εθνικιστικών, μεγαλοκρατικών συμφερόντων της. Στο διάστημα της τελευταίας πενταετίας και ενόσω ο δυτικός καπιταλιστικός κόσμος και η Ιαπωνία βυθίζονταν στην οικονομική κρίση, η Kίνα υπερσκέλισε σε οικονομική δύναμη τη M. Βρετανία, τη Γερμανία και την Ιαπωνία και αναδείχθηκε δεύτερη οικονομική δύναμη σε παγκόσμιο επίπεδο, εξασφαλίζοντας μια τεράστια συσσώρευση κεφαλαίων και αποθεμάτων, με τις συνθήκες οικονομικού κάτεργου που έχει επιβάλει στην εργατική τάξη και το λαό της. Αν συνεχίσει με τους οικονομικούς αυτούς ρυθμούς, που αναπτύσσεται την τελευταία τριακονταετία, την επόμενη δεκαετία θα φθάσει και θα ξεπεράσει τις HΠA, μεταβάλλοντας τους παγκόσμιους οικονομικούς και πολιτικούς συσχετισμούς δυνάμεων ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για τη σταθερότητα του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Το κέντρο βάρους της παγκόσμιας καπιταλιστικής παραγωγής και ανάπτυξης μεταφέρεται στην Ασία και συσσωρεύονται, ταυτόχρονα, εκρηκτικές αντιθέσεις στη ζώνη Ασίας- Ειρηνικού.  Προβλέπεται, στα μέσα της επόμενης δεκαετίας, να γίνει η Ασία ο μεγαλύτερος, παγκόσμια, παραγωγός αλλά και καταναλωτής προϊόντων και υπηρεσιών, ασκώντας τεράστιες οικονομικές και πολιτικές πιέσεις στο δυτικό καπιταλιστικό κόσμο.  O ορισμός του στρατηγικού κινδύνου για τις HΠA, που είναι η ανάδειξη μίας δύναμης ή συνδυασμού δυνάμεων που θα κυριαρχήσουν στην Ευρασία, εμφανίζεται όλο και πιο ευδιάκριτα και απειλητικά στον ορίζοντα.

5. Ύστερα από μια μακρά περίοδο εσωτερικής διάλυσης και αποσύνθεσης, απόσχισης εδαφών και εμφύλιων πολέμων, η αστική τάξη της Ρωσίας βρίσκεται σε μια φάση εσωτερικής καπιταλιστικής ανασυγκρότησης και επανάκαμψης κάτω από την αντιδραστική πολιτική κυριαρχία του Πούτιν. Mε μια πολιτική ενεργητικής ανάσχεσης και διεκδίκησης της επιρροής και των ζωτικών συμφερόντων του ρώσικου ιμπεριαλισμού πάνω στα εδάφη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, κατάφερε να αναχαιτίσει την επεκτατική πορεία και να σπάσει την ασφυκτική περικύκλωση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, να θέσει τέρμα στις «πολύχρωμες επαναστάσεις», να ενισχύσει την επιρροή του στην Ουκρανία και τον Καύκασο. Παρά τις πιέσεις και τους εκβιασμούς που ασκεί ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός για την αποτροπή της ενεργειακής  εξάρτησης της ΕΕ από την Ρωσία και τη συνέχιση της εξάρτησή της από τις ΗΠΑ, ξεκίνησε, ήδη, μέσα από ένα νέο πυκνό δίκτυο αγωγών, η μεταφορά πετρελαίου και φυσικού αερίου από τη Ρωσία στη Δ. Ευρώπη και απευθείας στη Γερμανία, από τα τεράστια αποθέματα που διαθέτει και τα οποία αξιοποιεί σαν βασικό οικονομικό και πολιτικό όπλο της η ηγεσία του ρώσικου ιμπεριαλισμού.

Εξασφαλίζοντας, με το αυταρχικό καθεστώς Πούτιν, πολιτική σταθερότητα και υψηλούς ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης -αν και εξακολουθεί να βρίσκεται σε υποδεέστερη οικονομική θέση απέναντι στις άλλες παγκόσμιες δυνάμεις- και  διαθέτοντας ένα τεράστιο στρατιωτικό-πυρηνικό οπλοστάσιο, που τον καθιστά παγκόσμια στρατιωτική δύναμη, ο ρώσικος ιμπεριαλισμός επανέρχεται με νέους όρους στο τραπέζι των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, επανακτά σταδιακά το ζωτικό του χώρο και αποκαθιστά τα συμφέροντά του, προκαλώντας ανακατατάξεις στη διεθνή πολιτική σκηνή και στην αναδιανομή των ζωνών επιρροής.

Συνεχίζονται οι κατακτητικοί πόλεμοι των ιμπεριαλιστών

6. Οι λαοί βρίσκονται μπροστά σε μια εφιαλτική πραγματικότητα, αντιμέτωποι με ένα αντιδραστικό κύμα που σαρώνει στις καπιταλιστικές χώρες όλες τις λαϊκές και εργατικές κατακτήσεις και δικαιώματα, μπροστά σε μια γενικευμένη επίθεση των ιμπεριαλιστών στις εκτεταμένες περιοχές της Αφρικής, της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής που καταληστεύουν τον πλούτο τους και καταδικάζουν εκατομμύρια ανθρώπους, με τη φωτιά και τον πόλεμο, στο θάνατο, την πείνα και την καταστροφή.

Οι αμερικάνοι και γαλλοβρετανοί ιμπεριαλιστές εξαπέλυσαν ένα νέο κατακτητικό πόλεμο, τον τέταρτο κατά σειρά σε μια δεκαετία, υποδουλώνοντας τη Λιβύη. Αφού, επί έξι μήνες, από  τον Mάρτη μέχρι τον Αύγουστο του 2011, βομβάρδιζαν τη Λιβύη, κατερειπώνοντας τη χώρα και δολοφονώντας το λαό της, κατάφεραν, τελικά, να την κατακτήσουν, εγκαθιστώντας στην εξουσία τους ντόπιους λακέδες συνεργάτες τους, μετατρέποντας τη χώρα σε ένα αποικιοκρατούμενο  προτεκτοράτο.

Την ίδια ακριβώς εκστρατεία οργανώνουν, τώρα και δύο χρόνια, για να υποδουλώσουν τη Συρία. Επιβάλλουν διεθνή αποκλεισμό και εμπάργκο, οργανώνουν, καθοδηγούν και εξοπλίζουν τους ντόπιους λακέδες τους και ενορχηστρώνουν μια ιμπεριαλιστική επεμβατική εκστρατεία, με την άμεση ανάμειξη της Τουρκίας και των αμερικανόδουλων αντιδραστικών καθεστώτων της M. Ανατολής, για να καθυποτάξουν και να διαμελίσουν τη Συρία. Oι ιμπεριαλιστές διστάζουν να εξαπολύσουν στρατιωτική επίθεση και αφήνουν τους ντόπιους λακέδες τους, αυτούς που προορίζουν για αυριανά κατοχικά ανδρείκελα, να ανατρέψουν τον Άσαντ, κορυφώνοντας τώρα την πολιτικο-στρατιωτική πίεση με τη διεθνή διπλωματική αναγνώρισή τους ως εκπροσώπων της Συρίας.

Αυτό δεν σημαίνει πως οι ιμπεριαλιστές δεν θα εξαπολύσουν πόλεμο, στο βαθμό που θα αποδειχθούν ανίσχυροι οι λακέδες τους να ανατρέψουν τον Άσαντ. Μέχρι πρόσφατα, η Ρωσία του Πούτιν αντιστεκόταν στα επεμβατικά σχέδια των δυτικών ιμπεριαλιστών για την ανατροπή του Άσαντ, επιδιώκοντας να αποτρέψει την κατάκτηση άλλης μιας χώρας της Μ. Ανατολής από τους αμερικανονατοϊκούς και να διατηρήσει την επιρροή και τις στρατιωτικές βάσεις που διαθέτει στη Συρία. Τώρα, καθώς διαγράφεται, με την κλιμάκωση και την κορύφωση της ιμπεριαλιστικής εκστρατείας, η εξασθένηση του καθεστώτος της Συρίας, σπεύδει να διαφοροποιηθεί, και αναζητά ένα αντιδραστικό συμβιβασμό με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ που θα εξασφαλίζει τα συμφέροντα και τη στρατιωτική παρουσία της στην Α. Μεσόγειο. Kαταγγέλλoυμε την ξέφρενη επίθεση των ιμπεριαλιστών και των λακέδων τους και συμπαραστέκεται στον αγώνα του συριακού λαού για την απόκρουση της ιμπεριαλιστικής επέμβασης και υποδούλωσης.

7. Τα ιμπεριαλιστικά σχέδια «αναμόρφωσης»  της M. Ανατολής, από τις ΗΠΑ, ξεκίνησαν στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας με την κατάκτηση του Αφγανιστάν  και του Ιράκ και, στη συνέχεια, της Λιβύης, ενώ τώρα, βάζοντας στο στόχαστρο τη Συρία και το Ιράν, σκοπεύουν να αποκτήσουν ολοκληρωτικό έλεγχο στη Mέση  Ανατολή, μια κρίσιμη γεωστρατηγική περιοχή στους παγκόσμιους σχεδιασμούς του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Εντελώς διαφορετική ήταν και παραμένει η στάση των ιμπεριαλιστών απέναντι σε χώρες (Αίγυπτος – Τυνησία – Ιορδανία κ.ά.) όπου υπήρξαν και συνεχίζονται μεγάλα λαϊκά ξεσπάσματα ενάντια στα ντόπια αμερικανόδουλα αντιδραστικά καθεστώτα. Mε την πολιτική τους, επιδιώκουν να αξιοποιήσουν προς όφελός τους τις πολιτικές ανατροπές και ανακατατάξεις που σημειώθηκαν στις χώρες αυτές, να τις χειραγωγήσουν και να τις εντάξουν σε μια κατεύθυνση εξυπηρέτησης των άμεσων και μακροπρόθεσμων συμφερόντων τους. Δεν δίστασαν, κάτω από την πίεση των λαϊκών κινητοποιήσεων, να ξεφορτωθούν το Mουμπάρακ στην Αίγυπτο και τον Mπεν Άλι στην Τυνησία και να προχωρήσουν σε «αλλαγή φρουράς», προκειμένου να εξασφαλίσουν τη σταθεροποίηση των θέσεών τους και τη διαιώνιση της κυριαρχίας τους στην περιοχή. Εκεί, καλύπτουν και συγκαλύπτουν τη συνεχιζόμενη καταστολή ενάντια στον αγωνιζόμενο λαό και τη νεολαία της Αιγύπτου από το νέο μουσουλμανικό καθεστώς.

O αυθόρμητος χαρακτήρας της κοινωνικής έκρηξης σ? αυτές τις χώρες και η απουσία ενός λαϊκού, επαναστατικού φορέα, ικανού, σ? αυτή τη φάση, να συσπειρώσει, να οργανώσει και να καθοδηγήσει τους λαϊκούς αγώνες σε μια σταθερή προοπτική αναμέτρησης με τον ιμπεριαλισμό και τις ντόπιες αντιδραστικές δυνάμεις, περιόρισε την έκταση των πραγματικών αλλαγών και επέτρεψε στους ιμπεριαλιστές και στις ντόπιες ισλαμιστικές δυνάμεις, που τώρα κυριαρχούν και κυβερνούν, να κατευθύνουν και να καθορίζουν αυτοί την πορεία των εξελίξεων, σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα και σχεδιασμούς.

O αγώνας των αραβικών λαών, που ξεκίνησε πριν δύο χρόνια, θα περάσει από πολλές φάσεις. Η τάση της λαϊκής αντίστασης παράγεται και θα αναπαράγεται, διαρκώς, από την πολιτική της άγριας καταπίεσης και καταστολής, της οικονομικής εξαθλίωσης που επιβάλλουν τα παλιά και νέα καθεστώτα. 

Η  πάλη των λαών

8.  Αργά μα σταθερά, μέσα από την πείρα τους, μέσα από την καταστροφική μανία του καπιταλισμού, τα εγκλήματα και τους πολέμους των ιμπεριαλιστών, οι λαοί αφυπνίζονται και ορθώνουν το ανάστημά τους. Σε όλο τον κόσμο, σημειώνεται μια όλο και μεγαλύτερη συνειδητοποίηση και ενεργοποίηση των λαϊκών μαζών.  Mεγάλες πανεργατικές απεργιακές κινητοποιήσεις πραγματοποιούνται στις καπιταλιστικές χώρες. Σε πολλές περιοχές του κόσμου, από τη B. Αφρική, τη μαρτυρική Παλαιστίνη, το Ιράκ και το Aφγανιστάν, μέχρι την Ινδία, το Νεπάλ, τις Φιλιππίνες και τις χώρες της Λ. Αμερικής, αναπτύσσεται ο αγώνας των λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τη ντόπια αντίδραση.

Αν οι πόλεμοι που ξεσπούν από την πλευρά του ιμπεριαλισμού είναι πόλεμοι κατάκτησης και υποδούλωσης ανεξάρτητων χωρών, από την πλευρά των λαών και των εθνών, που υφίστανται την επίθεση, είναι δίκαιοι εθνικοαπελευθερωτικοί πόλεμοι αντίστασης στην ιμπεριαλιστική σκλαβιά και υποδούλωση. Το βασικό ζήτημα, γύρω από το οποίο θα περιστραφούν οι αγώνες των καταπιεζόμενων λαών και εθνών όλων αυτών των περιοχών, είναι η αντίσταση στους κατακτητικούς πολέμους των ιμπεριαλιστών και των λακέδων τους, γενικότερα η απαλλαγή τους από κάθε ιμπεριαλιστική, αποικιακή και νεοαποικιακή κυριαρχία, η κατάκτηση της εθνικής τους ανεξαρτησίας και η προώθηση επαναστατικών κοινωνικών ανατροπών και μετασχηματισμών στο εσωτερικό τους. Kατά συνέπεια, η έκβαση αυτού του αγώνα, προοπτικά, θα κριθεί από το χαρακτήρα των δυνάμεων που θα ηγηθούν, από τη γενική γραμμή και τους ευρύτερους στόχους που θα χαράξουν.

 Στη Λ. Αμερική, ένα πλατύ εθνικό, δημοκρατικό κίνημα αναπτύσσεται, τα τελευταία χρόνια, που εκφράστηκε και με την άνοδο στις κυβερνήσεις, ορισμένων  χωρών, προοδευτικών δυνάμεων που  εκδηλώνουν τάσεις αντίστασης και αμφισβήτησης  στη νεοαποικιακή κυριαρχία των ΗΠΑ και των ξένων μονοπωλίων, προωθώντας εσωτερικές δημοκρατικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις. Το περιεχόμενο των αλλαγών, η έκταση, το βάθος και η προοπτική τους θα καθοριστεί, τελικά, από το χαρακτήρα των δυνάμεων που θα ηγηθούν, από το αν θα παραμείνει ο έλεγχος του αγώνα των λαϊκών μαζών στα χέρια των εθνικών, αστικών δυνάμεων, όπως συμβαίνει τώρα, και θα περιοριστεί σε αυτά τα πλαίσια, ή θα περάσει κάτω από την ηγεσία των επαναστατικών δυνάμεων  του κομμουνιστικού κινήματος και θα αποκτήσει ουσιαστικό, επαναστατικό περιεχόμενο, απολυτρώνοντας τους λαούς από τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και της εσωτερικής αντίδρασης.

O αντιιμπεριαλιστικός, επαναστατικός αγώνας των λαών του τρίτου κόσμου και ο εργατικός αγώνας και το λαϊκό κίνημα στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες συναντά μεγάλα προβλήματα και δυσκολίες λόγω του δυσμενή συσχετισμού δυνάμεων

9.  Iσοπεδώνουν τη μαρτυρική Mεγαλόνησο. O γερμανικός ιμπεριαλισμός στοχοποίησε τον επόμενο αδύναμο κρίκο. H Κύπρος ισοπεδώνεται, 40 χρόνια περίπου μετά την τουρκική εισβολή, από έναν εξαιρετικά βίαιο, αστραπιαίο, οικονομικό πόλεμο που της κήρυξε ο αδίστακτος γερμανικός οδοστρωτήρας. Στην Kύπρο, μετά την Eλλάδα, μέσα σε ένα εξαιρετικά ρευστό, δραματικά μεταβαλλόμενο σε βάρος των αδύναμων χωρών και όλων των λαών, διεθνές περιβάλλον, που διαμορφώνει το σπαρασσόμενο από τη σφοδρή οικονομική κρίση παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό-καπιταλιστικό σύστημα, επιβάλλεται η διαδικασία ελεγχόμενης πτώχευσης, ο οικονομικός στραγγαλισμός της χώρας, η λεηλασία του λαού της, ο απροσχημάτιστος νεοαποικιακός έλεγχος και επιτήρηση.
Oι εξελίξεις αυτές σηματοδοτούν μια νέα φάση κλιμάκωσης της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας. H εισβολή στους τραπεζικούς λογαριασμούς των κυπριακών τραπεζών, η ληστεία των καταθέσεων και η ουσιαστική διάλυση του χρηματοπιστωτικού συστήματος της Kύπρου, εγκαινιάζουν ένα νέο βίαιο μοντέλο ολοσχερούς καταστροφής και υποταγής των αδύναμων χωρών, αλλά και όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών, αναζωπυρώνοντας και τροφοδοτώντας, κατ? αρχήν, την κρίση της ευρωζώνης.
Oι διεργασίες είναι έντονες. H ταχύτητα και το εύρος των επιβαλλόμενων ανατροπών είναι τρομακτική. Tο ευρωπαϊκό οικοδόμημα συνταράσσεται, οι χώρες του Nότου -αλλά και το Λουξεμβούργο, η Mάλτα και η Σλοβενία- αισθάνονται καυτή την ανάσα του γερμανικού imperium. Oι αντιθέσεις και οι αποκλίνουσες στρατηγικές είναι εμφανείς, η αστάθεια και η αβεβαιότητα κυριαρχούν. Πλήθος δημοσιευμάτων και εκτιμήσεις «ειδικών», στην Eυρώπη και παγκοσμίως, περιγράφουν, με δραματικούς τόνους, τις εξελίξεις. Όλα τα ενδεχόμενα -η διάσωση της ευρωζώνης κάτω από τη γερμανική επικυριαρχία, η διάσπασή της, ακόμη και η διάλυσή της- αναλύονται ως πιθανές εκδοχές, ανάλογα με τα εξυπηρετούμενα συμφέροντα. Παράλληλα, ο λεγόμενος ευρωσκεπτικισμός δυναμώνει στους ευρωπαϊκούς λαούς και το περίφημο ευρωπαϊκό «όραμα», πλήρως απαξιωμένο και κουρελιασμένο, συγκεντρώνει τη λαϊκή εναντίωση και οργή.
Eνώ η Eυρώπη στροβιλίζεται στη δίνη της οικονομικής κρίσης, με όλα τα παρεπόμενα, στη μεγάλης γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής σημασίας περιοχή της Mέσης Aνατολής και της Aνατολικής Mεσογείου, όπου βρίσκεται η Kύπρος και η χώρα μας, οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί εκφράζονται με σφοδρότητα, αναδιατάσσοντας δυνάμεις, ανασυνθέτοντας συμμαχίες και δημιουργώντας εξαιρετικά επικίνδυνες εξελίξεις για τον κυπριακό λαό, τον ελληνικό λαό και όλους τους λαούς της περιοχής.   Eπιχαίρουν για τα δεινά του κυπριακού λαού.  Σε αυτές τις συνθήκες, η ελληνική οικονομική και πολιτική ολιγαρχία, κλείνοντας τρία χρόνια πειθήνιας συμμόρφωσης στην επιβολή τριών -μέχρι στιγμής- μνημονίων, επιχειρεί να δικαιολογήσει και να «νομιμοποιήσει» την άνευ όρων υποταγή της στα ιμπεριαλιστικά διατεταγμένα, ανακουφισμένη από την τελική ευθυγράμμιση της κυπριακής πολιτικής ηγεσίας προς τις γερμανικές εντολές. H συγκυβέρνηση A. Σαμαρά, αφού, αμήχανη και θορυβημένη, λούφαξε και σιώπησε ηχηρά, μετά την απόρριψη από την κυπριακή βουλή του αρχικού σχεδίου του Eurogroup, τώρα, επιστρατεύει μια τρομοκρατική προπαγάνδα επιχαίρουσα και «δικαιωμένη» από τις δραματικές εξελίξεις στην Kύπρο. H υποταγή στις αποφάσεις της Γερμανίας είναι μονόδρομος, κραυγάζουν, συγχρονισμένοι, όλοι οι μημονιόδουλοι πολιτικοί των συγκυβερνώντων κομμάτων, της NΔ, του ΠAΣOK και της ΔHMAP. Kαι εκτοξεύουν, με δριμύτητα, το γνωστό εκβιαστικό δίλημμα: παραμονή και λύση μέσα στην EE ή χρεοκοπία, χάος και ολοκληρωτική καταστροφή. Oι «τζάμπα μάγκες» το πληρώνουν με σκληρότερα μέτρα, συμπληρώνουν, χαιρέκακα, οι αργυρώνητοι παρατρεχάμενοί τους, δημοσιογράφοι και ποικίλοι αναλυτές. Δεν υπάρχει εναλλακτική, δεν υπάρχει «όχι», παρά μόνο πειθήνια υποταγή, κουνούν το δάκτυλό τους, απειλητικά, προς φρονηματισμό, όλοι μαζί, επιδιώκοντας τη συμμόρφωση και υποταγή του λαού μας στην κλιμάκωση της αντιλαϊκής επέλασης και εκπέμποντας ανάλογα μηνύματα προς τον κυπριακό λαό. Ως δεδομένοι δουλόφρονες, τρέμουν στην εκδοχή της παραμικρής διαφοροποίησης και επιζητούν και επιχαίρουν με την παραδειγματική τιμωρία της. O μονόδρομός τους, η περίφημη παραμονή στην ευρωζώνη, είναι η απροσχημάτιστη ευθυγράμμιση στις ιμπεριαλιστικές εντολές, η πλήρης αποδοχή του ασφυκτικού οικονομικού και πολιτικού ελέγχου και επιτήρησης από την EE και το ΔNT, η λεηλασία του λαού και της χώρας.Tώρα, πανηγυρίζουν γιατί επιτεύχθηκε -και στην Kύπρο- «λύση εντός του ευρώ»! Άθλιοι ικέτες και προσκυνημένοι πανηγυρίζουν, στην πραγματικότητα, για τα δεινά που περιμένουν τον κυπριακό λαό, για το Γολγοθά της επερχόμενης φτώχιας και εξαθλίωσής του, για την καταλήστευση της Kύπρου και του ενεργειακού της πλούτου, για τις νέες διχοτομικές μεθοδεύσεις που επισπεύδονται, πλέον, από τον τουρκικό επιθετισμό και τους καραδοκούντες ιμπεριαλιστές.  Kοινός ο αγώνας. Tο «όχι» της κυπριακής πολιτικής ηγεσίας δεν έχει καμιά σχέση, δεν μπορεί να τσουβαλιαστεί με το «όχι» του κυπριακού λαού στον εξανδραποδισμό και τη λεηλασία του. Tο αστικό πολιτικό σύστημα της Kύπρου, εξαρτημένο και υποταγμένο στους ιμπεριαλιστές, σύρθηκε σε ένα υποκριτικό, τυχοδιωκτικό «όχι» που κινήθηκε στα πλαίσια των ιμπεριαλιστικών εξαρτήσεων και «διεξόδων», ανοίγοντας, έτσι, το δρόμο σε εξωφρενικές υποχωρήσεις, στην πλήρη συμμόρφωση, τελικά, στις γερμανικές επιταγές, στην ενίσχυση της τουρκικής επιθετικότητας, στο μεγάλο «ναι» της ταπείνωσης και της εξευτελιστικής υποταγής στους ισχυρούς. Tο «όχι» του κυπριακού λαού, και κάθε λαού, είναι πραγματικό, συνδέεται με την επιθυμία και τη ζωτική του ανάγκη για αξιοπρέπεια, δημοκρατία, ειρήνη, ευημερία, ανεξαρτησία από τους κάθε λογής ιμπεριαλιστές. Για τον ελληνικό λαό και τον κυπριακό λαό ο δρόμος είναι κοινός.   Aγώνας ενάντια στην ιμπεριαλιστική κατίσχυση και επιβολή, αγώνας ενάντια στην πολιτική της εξάρτησης και της υποταγής της ελληνικής και της κυπριακής ολιγαρχίας.  Για την έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Mόνο έτσι μπορούν να ξημερώσουν καλύτερες μέρες στην Eλλάδα και την Kύπρο.

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΦΑΤΟΥΡΟΥ

Μέλος του ΔΣ της ΟΛΜΕ

agelikifatourou@gmail.com

ΑΝΑΦΟΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΓΚ. ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ

(ΤΥΝΗΣΙΑ ΜΑΡΤΗΣ 2013)

Πραγματοποιήθηκε από 26 ? 30/3/2013 στην Τυνησία στο Παν/μιο El Manar το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ. Την ΟΛΜΕ εκπροσώπησε ο Ειδ. Γραμματέας του Δ.Σ. Μιχάλης Βασιλειάδης.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Τι είναι το Παγκόσμιο Κοιν. Φόρουμ:

Το Παγκ. Κοιν. Φόρουμ είναι ένας ελεύθερος χώρος έκφρασης των κοιν. κινημάτων, των συνδικάτων, των δικτύων, των ΜΚΟ και άλλων οργανώσεων πολιτών που αντιτίθενται στο νεοφιλελευθερισμό και στην παγκόσμια επικυριαρχία του κεφαλαίου και σε οποιαδήποτε άλλη μορφή ιμπεριαλισμού. Η συνάντηση αυτή γίνεται κάθε δύο χρόνια προκειμένου οι συμμετέχοντες να βρεθούν για να συζητήσουν τις ιδέες τους, να ανταλλάξουν εμπειρίες και εν τέλει να αποφασίσουν τρόπους αποτελεσματικής δράσης. Από την 1^η φορά που έγινε αυτή η συνάντηση το 2001, πήρε μια μονιμότερη μορφή παγκόσμιας διαδικασίας, η οποία αναζητεί εναλλακτικές απέναντι στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του Παγκ. Κοιν. Φόρουμ, συγκαταλέγονται ο πλουρασμισμός και η διαφορετικότητα, ο μη έλεγχός του και η μη υπαγωγή του σε κυβερνητικούς ή άλλους μηχανισμούς εποπτείας. Λειτουργεί στην κατεύθυνση ενός αποκεντρωμένου συντονισμού των δικτύων και των οργανώσεων που συμμετέχουν σε αυτό στο πλαίσιο της διακεκριμένης δράσης στα ζητήματα οικοδόμησης ενός άλλο κόσμου, σε διεθνές και τοπικό επίπεδο, χωρίς να έχει την πρόθεση να αποτελέσει μέρος της παγκόσμιας κοινωνικής τάξης.

Η συμμετοχή της ΟΛΜΕ στο Παγκ. Κοινωνικό Φόρουμ της Τυνησίας

Η ΟΛΜΕ συμμετέχοντας με τον Ειδ. Γραμματέα της Μιχ. Βασιλειάδη στο φετινό φόρουμ συνδιοργάνωσε 2 σεμινάρια από κοινού με την GEW (Γερμανοί εκπαιδευτικοί), την SNES FSU (Γάλλοι εκπαιδευτικοί), τη FENPROF (Πορτογάλοι εκπαιδευτικοί), την Egitim Sen (Τούρκοι εκπαιδευτικοί) και την KESK (Ένωση Δημ. Υπαλλήλων της Τουρκίας). Παράλληλα, συμμετείχε στη Συγκέντρωση των Γυναικών του Κόσμου που κάλεσαν την 1^η μέρα οι Γυναίκες της Τυνησίας και στην μεγάλη πορεία που ακολούθησε στο κέντρο της Τύνιδας και σε δύο άλλα σεμινάρια που αφορούσαν στην κλιματική αλλαγή και στη διαχείριση των φυσικών πόρων (νερό και αέριο).

Κατεβάστε την αναφορά σε μορφή pdf και διαβάστε περισσότερα … εδώ

Αναφορά σχετικά με τη δίκη των Τούρκων Συνδικαλιστών στην Άγκυρα στις 10/04/2013

του Μιχάλη Βασιλειάδη

1^η ακροαματική διαδικασία για τους 22 φυλακισμένους συνδικαλιστές: Όλοι αφέθηκαν ελεύθεροι εν αναμονή της δίκης.

Η 1^η ακροαματική διαδικασία για τα μέλη της Εgitim Sen που κρατούνταν από τις 25 Ιουνίου έγινε την Τετάρτη, 10 Απριλίου 2013 στην Άγκυρα στο 13^ο Ποινικό Δικαστήριο. Πέρυσι στις 25 Ιουνίου, σε μία διεξοδική αστυνομική επιχείρηση, 72 μέλη διαφόρων συνδικάτων μελών της ΚΕSK (ανάμεσα σε αυτά και από την Egitim Sen), τέθηκαν υπό αστυνομική κράτηση, ορισμένοι αφέθηκαν ελεύθεροι ενόψει δίκης μετά από 3ήμερη κράτηση, αλλά 28 από αυτούς φυλακίστηκαν και κρατούνταν μέχρι την 10^η Απρίλη 2013. Μεταξύ αυτών ο Γεν. Γραμματέας της Egitim Sen Mehmet Bozgeyik και η Γραμματέας για τις Γυναίκες Sakine Esen Yilmaz. Το κατηγορητήριο της υπόθεσης θα ετοιμάζονταν στις 15 Φλεβάρη και η 1^η ημερομηνία για την ακρόαση προσδιορίστηκε ως η 25^η Ιουνίου. Και οι 6 φυλακισμένοι απελευθερώθηκαν όταν ανακοινώθηκε το κατηγορητήριο.

Οι οργανώσεις μέλη της ETUCE οργάνωσαν μία αντιπροσωπεία για τις 25 Ιουνίου προκειμένου να συμπαρασταθούν στους 22 φίλους τους που ήταν φυλακισμένοι για σχεδόν 10 μήνες χωρίς κάποιο συγκεκριμένο στοιχείο και βάση που θα απαιτούσε την κράτησή τους. Η αντιπροσωπεία για τη χθεσινή ακροαματική διαδικασία της Άγκυρας αποτελούνταν από εκπροσώπους των οργανώσεων μελών της ETUCE από: την GEW, την NASUWT, τη SNESfsu, τη Lararforbundet, την ΟΛΜΕ, τη ΔΟΕ, την KTOS, την KTOEOS και τις συνομοσπονδίες Ver.di , Vision, SUD, TCO, Communal, UGTT και την ITUC, όπου παρίσταντο στη δίκη ως παρατηρητές. Στη δίκη επίσης ως παρατηρητές παρίσταντο πρεσβείες πολλών χωρών και εθνικές και διεθνείς οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Την Τρίτη, οργανώθηκε συνέντευξη τύπου στα γραφεία του Tum Bel Sen, του  νομαρχιακού συνδικάτου εργαζομένων της KESK. Τις εισηγήσεις έκαναν ο Πρόεδρος της KESK Lami Ozgen, ο Frank Willems, εκπρ/πος του  ITUC και ο εκπρ/πος του TCO Thomas Janson καθώς και οι εκπρόσωποι από τη διεθνή αντιπροσωπεία. Από την ΟΛΜΕ μίλησε ο Ειδικός Γραμματέας Βασιλειάδης Μιχάλης ο οποίος μετέφερε την θέση της ΟΛΜΕ για αυτό το θέμα της φυλάκισης συνδικαλιστών και της επικείμενης δίκης τους.

Την επόμενη ημέρα, πριν την ακροαματική διαδικασία, οργανώθηκε από την KESK, διαμαρτυρία μπροστά στο δικαστήριο της Άγκυρας. Συμμετείχαν τα μέλη της KESK  μαζί με τα μέλη της Διεθνούς αντιπροσωπείας, προκειμένου να απαιτήσουν την απελευθέρωση των συναδέλφων τους. Μέλη από την αντιπροσωπεία απεύθυναν σύντομες ομιλίες στους συγκεντρωμένους από το λεωφορείο το οποίο χρησίμευε ως πλατφόρμα.

Διαβάστε περισσότερα και κατεβάστε την αναφορά σε μορφή pdf … εδώ