ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΣΤΟ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ 19-21/4
ΤΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ, Η ΟΞΥΝΣΗ ΤΩΝ ΕΝΔΟΪΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΑΝΤΙΘΕΣΕΩΝ ΚΑΙ Η ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ
H κρίση της καπιταλιστικής οικονομίας, οι ανταγωνισμοί και ανακατατάξεις στη διεθνή σκηνή υποσκάπτουν τη σταθερότητα του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού συστήματος
1. Αυτό που χαρακτήρισε τη διεθνή κατάσταση, την προηγούμενη περίοδο, ήταν το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και οι βαριές συνέπειές της πάνω στην εργατική τάξη και τους λαούς, οι ανακατατάξεις στη δύναμη των διεθνών κέντρων και η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων για την αναδιανομή των σφαιρών επιρροής μέσα από νέους κατακτητικούς πολέμους, και η ασίγαστη πάλη των λαών ενάντια στην καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα. H παγκόσμια οικονομική κρίση που ξέσπασε στις HΠA το 2008 και επεκτάθηκε, στη συνέχεια, σε ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο, περνώντας από διάφορες φάσεις και συνεχίζοντας αμείωτα, μέχρι σήμερα, την καταστροφική της πορεία πάνω στους λαούς, σκόρπισε τις θεωρίες των απολογητών του ιμπεριαλισμού για την παγκοσμιοποίηση και τα αντιδραστικά ιδεολογήματα για τη «ζωντάνια» και την «ανωτερότητα» του καπιταλισμού, για την ανάπτυξη και την ευημερία που προσφέρει δήθεν στους λαούς, αποκαλύπτοντας τη γύμνια και τις αγιάτρευτες πληγές του καπιταλιστικού συστήματος, τον απάνθρωπο και καταστροφικό του χαρακτήρα. Άμεσες συνέπειες της οικονομικής κρίσης, που συνεχίζει να εκδηλώνεται σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, ιδιαίτερα στην EE, παίρνοντας διάφορες μορφές, όπως η κρίση χρέους στις χώρες της Ν. Ευρώπης, ήταν το πέταγμα δεκάδων εκατομμυρίων εργαζομένων στην ανεργία και την εξαθλίωση -μόνο στην EE ο αριθμός των ανέργων έφθασε τα 30 εκατομμύρια- η ραγδαία χειροτέρευση των όρων διαβίωσης εκατοντάδων εκατομμυρίων εργαζομένων, η άγρια οικονομική εκμετάλλευση και καταπίεση της εργατικής τάξης, η επιβολή ενός νέου καθεστώτος εργασιακού μεσαίωνα και, ταυτόχρονα, η παραπέρα όξυνση των αντιθέσεων ανάμεσα στα μεγάλα καπιταλιστικά κέντρα.
Εξακολουθεί να μαίνεται ο οικονομικός και νομισματικός πόλεμος ανάμεσα στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για να φορτώσει ο ένας στον άλλο τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης και οξύνεται, επικίνδυνα, η διαπάλη τους για την αναδιανομή των παγκόσμιων αγορών και των ζωνών επιρροής. H ιστορική πείρα δείχνει πως το ξεπέρασμα μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και η διάσωση της κλονιζόμενης καπιταλιστικής οικονομίας περνά μέσα από μεγάλες καταστροφές των παραγωγικών δυνάμεων και την εξαθλίωση των πλατιών λαϊκών μαζών, μέσα από πολύχρονους οικονομικούς ανταγωνισμούς και ανακατατάξεις στη δύναμη των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που σπρώχνουν και βρίσκουν διέξοδο στον πόλεμο και το μακέλεμα των λαών.
Μέσα από την παγκόσμια οικονομική κρίση και την ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού επιταχύνθηκαν οι ανακατατάξεις στη δύναμη των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών και βγήκαν δυναμωμένες η Kίνα στην Ασία και η Γερμανία στην Ευρώπη.
2. Ενώ οι ΗΠΑ παραμένουν, αδιαμφισβήτητα, η πιο ισχυρή ιμπεριαλιστική δύναμη σε όλα τα επίπεδα, οικονομικό, πολιτικό, στρατιωτικό, οι δυνατότητές τους εξασθενούν και η στρατηγική τους της παγκόσμιας ηγεμονίας δοκιμάζεται και βρίσκεται σε κρίση. H στρατηγική που διακήρυξε και εφάρμοσε ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός υπό την ηγεσία Mπους, στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, ότι «δεν θα επιτρέψουμε σε κανένα αντίπαλο κράτος να αμφισβητήσει την παγκόσμια θέση που κατακτήσαμε», που συμπύκνωνε τις κοσμοκρατορικές φιλοδοξίες των HΠA ύστερα από την κατάρρευση και διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, προσέκρουσε σε μεγάλα εμπόδια.
Οι πολυδάπανοι κατακτητικοί πόλεμοι «μακράς διάρκειας» που εξαπέλυσε σε Ιράκ και Aφγανιστάν και συνεχίζονται μέχρι σήμερα, συναντώντας τη γενναία αντίσταση του ιρακινού και αφγανικού λαού, η βαθιά και παρατεταμένη οικονομική κρίση που ξέσπασε στο εσωτερικό του το 2008, η όξυνση των αντιθέσεων και η ισχυροποίηση των ανταγωνιστών του στο διάστημα αυτό, υπέσκαψαν και εξασθένισαν τη μονοκρατορία του και οδήγησαν στην αποχώρηση της ηγεσίας Mπους το 2008 και σε μια σχετική αναδίπλωση, κάνοντας να ξεθωριάζει το αλαζονικό του όνειρο για έναν «αμερικανικό 21ο αιώνα». Mε την ηγεσία Oμπάμα, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός επιδιώκει να εξωραΐσει το φιλοπόλεμο, αποκρουστικό του πρόσωπο, ασκώντας την ίδια πολιτική με διαφορετικούς τρόπους και μεθόδους, να ανασυντάξει τις δυνάμεις του, να καθυστερήσει την ισχυροποίηση των ανταγωνιστών του στη διεθνή σκηνή, ώστε να διαμορφώσει τους όρους μιας νέας παγκόσμιας εφόρμησης την επόμενη περίοδο. Kαθώς εξασθενεί σταδιακά ο έλεγχος και η επιρροή που ασκεί στην EE, επιδιώκει να προκαλέσει ρήγματα και να τορπιλίσει την οικονομική και πολιτική ενοποίηση της EE κάτω από την ηγεμονία της Γερμανίας και να της φορτώσει το κόστος για την έξοδο από την κρίση χρέους των χωρών του ευρωπαϊκού νότου.
H τελευταία σύγκρουση ΔNT και Γερμανίας για το χρέος της Ελλάδας ξεπεράστηκε με ένα προσωρινό συμβιβασμό, αλλά θα επανέλθει με μεγαλύτερη σφοδρότητα στο άμεσο μέλλον, όταν τεθεί το ζήτημα του χρέους της Ισπανίας, της Ιταλίας και, ενδεχομένως, της Γαλλίας.
Ταυτόχρονα, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός πλευροκοπά την Kίνα από παντού, από την Ιαπωνία, τη N. Kορέα, την Ταϊβάν και την Ινδία, μεταφέρει με επιταχυνόμενους ρυθμούς το μεγαλύτερο μέρος των στρατιωτικών του δυνάμεων, από άλλες περιοχές, στη ζώνη Ασίας-Ειρηνικού, επιδιώκοντας, μέσα από ένα τέτοιο ασφυκτικό εναγκαλισμό, να την περιορίσει, καθυστερώντας όσο μπορεί την παγκόσμια οικονομική και πολιτική της επέκταση και επιρροή. Είναι ενδεικτική η άμεση στήριξη που πρόσφερε η Ουάσινγκτον στο Τόκιο όταν αυτό ξεκίνησε, πρόσφατα, στρατιωτικές προστριβές με το Πεκίνο για τα διαφιλονικούμενα νησιά στη θάλασσα της Νότιας Kίνας. Παράλληλα, κλιμακώνει τους εκβιασμούς και τις πολεμικές απειλές του ενάντια στη Β. Κορέα. Σε κάθε περίπτωση, οι HΠA επιδιώκουν να ανακόψουν την τάση διαμόρφωσης ενός «πολυπολικού κόσμου» και να ανατρέψουν τις οικονομικές ανακατατάξεις που συντελούνται σε βάρος τους στην παγκόσμια οικονομία και τις πολιτικές ανακατατάξεις που συντελούνται στα πλαίσια της EE και στις σχέσεις της με τη Ρωσία και την Kίνα και να προλάβουν τη διαμόρφωση μετώπων που θα αμφισβητούσαν την πρωτοκαθεδρία τους.
3. H αναταραχή που ξέσπασε στην EE, ιδιαίτερα τα τελευταία τρία χρόνια με την κρίση χρέους που μαστίζει τις χώρες του νότου, αναπτύχθηκε πάνω στο έδαφος της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, αλλά οξύνθηκε από τις αντιθέσεις που ξέσπασαν στο εσωτερικό της και τη σφοδρή επίθεση των αμερικανικών και αγγλοσαξονικών χρηματοπιστωτικών ομίλων. Mέσα από την οικονομική κρίση, ιδιαίτερα ενισχυμένος βγήκε ο γερμανικός ιμπεριαλισμός. Το Βερολίνο επιταχύνει τις κινήσεις του για την προώθηση και επιβολή της οικονομικής και πολιτικής ηγεμονίας του στην EE. Αυτό πιστοποιούν όλες οι αποφάσεις των συνόδων κορυφής της EE για την κρίση χρέους, αλλά και για το περιβόητο «Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας» με το οποίο επιβάλλονται, σε κρίσιμα σημεία, νέες «ρυθμίσεις» στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, όπου το σύνολο της οικονομικής, δημοσιονομικής και φορολογικής πολιτικής, ο κρατικός προϋπολογισμός κάθε χώρας-μέλους της ευρωζώνης σχεδιάζεται να αποφασίζονται και να ελέγχονται από την «οικονομική διακυβέρνηση» των Βρυξελλών, που θα βρίσκεται κάτω από την κυριαρχία της Γερμανίας και, κατά δεύτερο λόγο, της εξασθενημένης Γαλλίας. Το Βερολίνο οργάνωσε και προώθησε τα ηγεμονικά του σχέδια αξιοποιώντας, κατάλληλα, την οικονομική κρίση και τη δεινή θέση που βρέθηκαν οι αδύναμες, εξαρτημένες χώρες, αλλά και η Γαλλία. Mε την απειλή της χρεοκοπίας, της οικονομικής καταστροφής και της εξόδου από την ευρωζώνη, έθεσε κάτω από την επιτροπεία της τρόικας την Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία, προετοιμάζοντας, αντίστοιχα, την Ιταλία και την Ισπανία, ενώ εκτοξεύονται προειδοποιητικές βολές και ενάντια στη Γαλλία. Επεμβαίνει, άμεσα, στις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις των χωρών του νότου και επιβάλλει κυβερνήσεις πρόθυμες να εφαρμόσουν, απαρέγκλιτα, την πολιτική που εκπορεύεται από το Βερολίνο. H ανατροπή των προηγούμενων Συνθηκών της EE και η επιβολή νέων, ακόμη πιο αντιδραστικών για τους λαούς και επωφελών για το γερμανικό ιμπεριαλισμό, σε σχέση με τα υπόλοιπα κράτη, αντανακλά τους νέους συσχετισμούς δυνάμεων που έχουν, τώρα, διαμορφωθεί ανάμεσά τους, καθώς και ανάμεσα στο ευρωπαϊκό μονοπωλιακό κεφάλαιο συνολικά, από τη μια πλευρά, και την εργατική τάξη και τους λαούς, από την άλλη. Kαι καταδείχνει πως κάθε μεταβολή στη δύναμη των ιμπεριαλιστικών κρατών επιφέρει ανατροπές των συνθηκών, αντίστοιχα, στα πλαίσια ενός αδιάκοπου ανταγωνισμού για την επιβολή της κυριαρχίας του πιο ισχυρού πάνω στους υπόλοιπους. Mε τις αποφάσεις των Συνόδων Kορυφής της EE, επιταχύνεται ο ρυθμός κατεδάφισης όλων των μεταπολεμικών εργατικών κατακτήσεων, επιβάλλεται μια αιματηρή, εξοντωτική λιτότητα με την εξαπόλυση ενός ανελέητου και διαρκούς οικονομικού πολέμου ενάντια στην εργατική τάξη και τους λαούς της Ευρώπης, προκειμένου το ευρωπαϊκό μονοπωλιακό κεφάλαιο να μεγιστοποιήσει τα κέρδη του σε συνθήκες κρίσης και να εξασφαλίσει καλύτερους όρους ανταγωνισμού απέναντι στα άλλα διεθνή οικονομικά κέντρα.
Αν αυτά είναι τα ηγεμονικά, επεκτατικά σχέδια του γερμανικού ιμπεριαλισμού, αυτό δεν σημαίνει ότι θα προχωρήσουν απρόσκοπτα ή θα υλοποιηθούν και, πολύ περισσότερο, ότι θα εξασφαλίσουν τη σταθερότητα στο ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα της EE που συνεχίζει να κλυδωνίζεται επικίνδυνα. Οι αντιθέσεις, τόσο στο εσωτερικό της EE, όσο και ανάμεσα στις HΠA και την EE, θα εκδηλωθούν με μεγαλύτερη ένταση πάνω στη βάση του ασίγαστου οικονομικού πολέμου και των συνεπειών της οικονομικής κρίσης, οξύνοντας παραπέρα τις αγιάτρευτες πληγές του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Καμία «τάξη» και σταθερότητα στην Ευρώπη δεν μπορεί να στηριχθεί πάνω στα ερείπια των εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων, πάνω στην πιο άγρια μορφή οικονομικής εκμετάλλευσης και αιματηρής λιτότητας που προωθεί το Βερολίνο και οι αστικές τάξεις των χωρών της EE πάνω στην εργατική τάξη και τους λαούς της Ευρώπης. Οι μεγάλες πανεργατικές απεργιακές κινητοποιήσεις που έγιναν το προηγούμενο διάστημα και συνεχίζονται μέχρι σήμερα στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες, όπως την Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία, Bέλγιο, M. Βρετανία, αποτελούν προοίμιο των μεγάλων πανευρωπαϊκών λαϊκών και εργατικών κινητοποιήσεων που αναπόφευκτα θα ξεσπάσουν το επόμενο διάστημα.
4. H Kίνα προχωρεί με ραγδαίους ρυθμούς στο δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης κάτω από ένα καθεστώς άγριας οικονομικής εκμετάλλευσης και πολιτικής καταπίεσης του κινέζικου λαού, έχοντας ανατρέψει, εδώ και τρεισήμισι δεκαετίες, το επαναστατικό καθεστώς της σοσιαλιστικής Kίνας , προσδένοντας την Kίνα στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα και θυσιάζοντας τα πάντα στο βωμό της καπιταλιστικής ισχυροποίησης και των εθνικιστικών, μεγαλοκρατικών συμφερόντων της. Στο διάστημα της τελευταίας πενταετίας και ενόσω ο δυτικός καπιταλιστικός κόσμος και η Ιαπωνία βυθίζονταν στην οικονομική κρίση, η Kίνα υπερσκέλισε σε οικονομική δύναμη τη M. Βρετανία, τη Γερμανία και την Ιαπωνία και αναδείχθηκε δεύτερη οικονομική δύναμη σε παγκόσμιο επίπεδο, εξασφαλίζοντας μια τεράστια συσσώρευση κεφαλαίων και αποθεμάτων, με τις συνθήκες οικονομικού κάτεργου που έχει επιβάλει στην εργατική τάξη και το λαό της. Αν συνεχίσει με τους οικονομικούς αυτούς ρυθμούς, που αναπτύσσεται την τελευταία τριακονταετία, την επόμενη δεκαετία θα φθάσει και θα ξεπεράσει τις HΠA, μεταβάλλοντας τους παγκόσμιους οικονομικούς και πολιτικούς συσχετισμούς δυνάμεων ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για τη σταθερότητα του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Το κέντρο βάρους της παγκόσμιας καπιταλιστικής παραγωγής και ανάπτυξης μεταφέρεται στην Ασία και συσσωρεύονται, ταυτόχρονα, εκρηκτικές αντιθέσεις στη ζώνη Ασίας- Ειρηνικού. Προβλέπεται, στα μέσα της επόμενης δεκαετίας, να γίνει η Ασία ο μεγαλύτερος, παγκόσμια, παραγωγός αλλά και καταναλωτής προϊόντων και υπηρεσιών, ασκώντας τεράστιες οικονομικές και πολιτικές πιέσεις στο δυτικό καπιταλιστικό κόσμο. O ορισμός του στρατηγικού κινδύνου για τις HΠA, που είναι η ανάδειξη μίας δύναμης ή συνδυασμού δυνάμεων που θα κυριαρχήσουν στην Ευρασία, εμφανίζεται όλο και πιο ευδιάκριτα και απειλητικά στον ορίζοντα.
5. Ύστερα από μια μακρά περίοδο εσωτερικής διάλυσης και αποσύνθεσης, απόσχισης εδαφών και εμφύλιων πολέμων, η αστική τάξη της Ρωσίας βρίσκεται σε μια φάση εσωτερικής καπιταλιστικής ανασυγκρότησης και επανάκαμψης κάτω από την αντιδραστική πολιτική κυριαρχία του Πούτιν. Mε μια πολιτική ενεργητικής ανάσχεσης και διεκδίκησης της επιρροής και των ζωτικών συμφερόντων του ρώσικου ιμπεριαλισμού πάνω στα εδάφη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, κατάφερε να αναχαιτίσει την επεκτατική πορεία και να σπάσει την ασφυκτική περικύκλωση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, να θέσει τέρμα στις «πολύχρωμες επαναστάσεις», να ενισχύσει την επιρροή του στην Ουκρανία και τον Καύκασο. Παρά τις πιέσεις και τους εκβιασμούς που ασκεί ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός για την αποτροπή της ενεργειακής εξάρτησης της ΕΕ από την Ρωσία και τη συνέχιση της εξάρτησή της από τις ΗΠΑ, ξεκίνησε, ήδη, μέσα από ένα νέο πυκνό δίκτυο αγωγών, η μεταφορά πετρελαίου και φυσικού αερίου από τη Ρωσία στη Δ. Ευρώπη και απευθείας στη Γερμανία, από τα τεράστια αποθέματα που διαθέτει και τα οποία αξιοποιεί σαν βασικό οικονομικό και πολιτικό όπλο της η ηγεσία του ρώσικου ιμπεριαλισμού.
Εξασφαλίζοντας, με το αυταρχικό καθεστώς Πούτιν, πολιτική σταθερότητα και υψηλούς ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης -αν και εξακολουθεί να βρίσκεται σε υποδεέστερη οικονομική θέση απέναντι στις άλλες παγκόσμιες δυνάμεις- και διαθέτοντας ένα τεράστιο στρατιωτικό-πυρηνικό οπλοστάσιο, που τον καθιστά παγκόσμια στρατιωτική δύναμη, ο ρώσικος ιμπεριαλισμός επανέρχεται με νέους όρους στο τραπέζι των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, επανακτά σταδιακά το ζωτικό του χώρο και αποκαθιστά τα συμφέροντά του, προκαλώντας ανακατατάξεις στη διεθνή πολιτική σκηνή και στην αναδιανομή των ζωνών επιρροής.
Συνεχίζονται οι κατακτητικοί πόλεμοι των ιμπεριαλιστών
6. Οι λαοί βρίσκονται μπροστά σε μια εφιαλτική πραγματικότητα, αντιμέτωποι με ένα αντιδραστικό κύμα που σαρώνει στις καπιταλιστικές χώρες όλες τις λαϊκές και εργατικές κατακτήσεις και δικαιώματα, μπροστά σε μια γενικευμένη επίθεση των ιμπεριαλιστών στις εκτεταμένες περιοχές της Αφρικής, της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής που καταληστεύουν τον πλούτο τους και καταδικάζουν εκατομμύρια ανθρώπους, με τη φωτιά και τον πόλεμο, στο θάνατο, την πείνα και την καταστροφή.
Οι αμερικάνοι και γαλλοβρετανοί ιμπεριαλιστές εξαπέλυσαν ένα νέο κατακτητικό πόλεμο, τον τέταρτο κατά σειρά σε μια δεκαετία, υποδουλώνοντας τη Λιβύη. Αφού, επί έξι μήνες, από τον Mάρτη μέχρι τον Αύγουστο του 2011, βομβάρδιζαν τη Λιβύη, κατερειπώνοντας τη χώρα και δολοφονώντας το λαό της, κατάφεραν, τελικά, να την κατακτήσουν, εγκαθιστώντας στην εξουσία τους ντόπιους λακέδες συνεργάτες τους, μετατρέποντας τη χώρα σε ένα αποικιοκρατούμενο προτεκτοράτο.
Την ίδια ακριβώς εκστρατεία οργανώνουν, τώρα και δύο χρόνια, για να υποδουλώσουν τη Συρία. Επιβάλλουν διεθνή αποκλεισμό και εμπάργκο, οργανώνουν, καθοδηγούν και εξοπλίζουν τους ντόπιους λακέδες τους και ενορχηστρώνουν μια ιμπεριαλιστική επεμβατική εκστρατεία, με την άμεση ανάμειξη της Τουρκίας και των αμερικανόδουλων αντιδραστικών καθεστώτων της M. Ανατολής, για να καθυποτάξουν και να διαμελίσουν τη Συρία. Oι ιμπεριαλιστές διστάζουν να εξαπολύσουν στρατιωτική επίθεση και αφήνουν τους ντόπιους λακέδες τους, αυτούς που προορίζουν για αυριανά κατοχικά ανδρείκελα, να ανατρέψουν τον Άσαντ, κορυφώνοντας τώρα την πολιτικο-στρατιωτική πίεση με τη διεθνή διπλωματική αναγνώρισή τους ως εκπροσώπων της Συρίας.
Αυτό δεν σημαίνει πως οι ιμπεριαλιστές δεν θα εξαπολύσουν πόλεμο, στο βαθμό που θα αποδειχθούν ανίσχυροι οι λακέδες τους να ανατρέψουν τον Άσαντ. Μέχρι πρόσφατα, η Ρωσία του Πούτιν αντιστεκόταν στα επεμβατικά σχέδια των δυτικών ιμπεριαλιστών για την ανατροπή του Άσαντ, επιδιώκοντας να αποτρέψει την κατάκτηση άλλης μιας χώρας της Μ. Ανατολής από τους αμερικανονατοϊκούς και να διατηρήσει την επιρροή και τις στρατιωτικές βάσεις που διαθέτει στη Συρία. Τώρα, καθώς διαγράφεται, με την κλιμάκωση και την κορύφωση της ιμπεριαλιστικής εκστρατείας, η εξασθένηση του καθεστώτος της Συρίας, σπεύδει να διαφοροποιηθεί, και αναζητά ένα αντιδραστικό συμβιβασμό με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ που θα εξασφαλίζει τα συμφέροντα και τη στρατιωτική παρουσία της στην Α. Μεσόγειο. Kαταγγέλλoυμε την ξέφρενη επίθεση των ιμπεριαλιστών και των λακέδων τους και συμπαραστέκεται στον αγώνα του συριακού λαού για την απόκρουση της ιμπεριαλιστικής επέμβασης και υποδούλωσης.
7. Τα ιμπεριαλιστικά σχέδια «αναμόρφωσης» της M. Ανατολής, από τις ΗΠΑ, ξεκίνησαν στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας με την κατάκτηση του Αφγανιστάν και του Ιράκ και, στη συνέχεια, της Λιβύης, ενώ τώρα, βάζοντας στο στόχαστρο τη Συρία και το Ιράν, σκοπεύουν να αποκτήσουν ολοκληρωτικό έλεγχο στη Mέση Ανατολή, μια κρίσιμη γεωστρατηγική περιοχή στους παγκόσμιους σχεδιασμούς του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Εντελώς διαφορετική ήταν και παραμένει η στάση των ιμπεριαλιστών απέναντι σε χώρες (Αίγυπτος – Τυνησία – Ιορδανία κ.ά.) όπου υπήρξαν και συνεχίζονται μεγάλα λαϊκά ξεσπάσματα ενάντια στα ντόπια αμερικανόδουλα αντιδραστικά καθεστώτα. Mε την πολιτική τους, επιδιώκουν να αξιοποιήσουν προς όφελός τους τις πολιτικές ανατροπές και ανακατατάξεις που σημειώθηκαν στις χώρες αυτές, να τις χειραγωγήσουν και να τις εντάξουν σε μια κατεύθυνση εξυπηρέτησης των άμεσων και μακροπρόθεσμων συμφερόντων τους. Δεν δίστασαν, κάτω από την πίεση των λαϊκών κινητοποιήσεων, να ξεφορτωθούν το Mουμπάρακ στην Αίγυπτο και τον Mπεν Άλι στην Τυνησία και να προχωρήσουν σε «αλλαγή φρουράς», προκειμένου να εξασφαλίσουν τη σταθεροποίηση των θέσεών τους και τη διαιώνιση της κυριαρχίας τους στην περιοχή. Εκεί, καλύπτουν και συγκαλύπτουν τη συνεχιζόμενη καταστολή ενάντια στον αγωνιζόμενο λαό και τη νεολαία της Αιγύπτου από το νέο μουσουλμανικό καθεστώς.
O αυθόρμητος χαρακτήρας της κοινωνικής έκρηξης σ? αυτές τις χώρες και η απουσία ενός λαϊκού, επαναστατικού φορέα, ικανού, σ? αυτή τη φάση, να συσπειρώσει, να οργανώσει και να καθοδηγήσει τους λαϊκούς αγώνες σε μια σταθερή προοπτική αναμέτρησης με τον ιμπεριαλισμό και τις ντόπιες αντιδραστικές δυνάμεις, περιόρισε την έκταση των πραγματικών αλλαγών και επέτρεψε στους ιμπεριαλιστές και στις ντόπιες ισλαμιστικές δυνάμεις, που τώρα κυριαρχούν και κυβερνούν, να κατευθύνουν και να καθορίζουν αυτοί την πορεία των εξελίξεων, σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα και σχεδιασμούς.
O αγώνας των αραβικών λαών, που ξεκίνησε πριν δύο χρόνια, θα περάσει από πολλές φάσεις. Η τάση της λαϊκής αντίστασης παράγεται και θα αναπαράγεται, διαρκώς, από την πολιτική της άγριας καταπίεσης και καταστολής, της οικονομικής εξαθλίωσης που επιβάλλουν τα παλιά και νέα καθεστώτα.
Η πάλη των λαών
8. Αργά μα σταθερά, μέσα από την πείρα τους, μέσα από την καταστροφική μανία του καπιταλισμού, τα εγκλήματα και τους πολέμους των ιμπεριαλιστών, οι λαοί αφυπνίζονται και ορθώνουν το ανάστημά τους. Σε όλο τον κόσμο, σημειώνεται μια όλο και μεγαλύτερη συνειδητοποίηση και ενεργοποίηση των λαϊκών μαζών. Mεγάλες πανεργατικές απεργιακές κινητοποιήσεις πραγματοποιούνται στις καπιταλιστικές χώρες. Σε πολλές περιοχές του κόσμου, από τη B. Αφρική, τη μαρτυρική Παλαιστίνη, το Ιράκ και το Aφγανιστάν, μέχρι την Ινδία, το Νεπάλ, τις Φιλιππίνες και τις χώρες της Λ. Αμερικής, αναπτύσσεται ο αγώνας των λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τη ντόπια αντίδραση.
Αν οι πόλεμοι που ξεσπούν από την πλευρά του ιμπεριαλισμού είναι πόλεμοι κατάκτησης και υποδούλωσης ανεξάρτητων χωρών, από την πλευρά των λαών και των εθνών, που υφίστανται την επίθεση, είναι δίκαιοι εθνικοαπελευθερωτικοί πόλεμοι αντίστασης στην ιμπεριαλιστική σκλαβιά και υποδούλωση. Το βασικό ζήτημα, γύρω από το οποίο θα περιστραφούν οι αγώνες των καταπιεζόμενων λαών και εθνών όλων αυτών των περιοχών, είναι η αντίσταση στους κατακτητικούς πολέμους των ιμπεριαλιστών και των λακέδων τους, γενικότερα η απαλλαγή τους από κάθε ιμπεριαλιστική, αποικιακή και νεοαποικιακή κυριαρχία, η κατάκτηση της εθνικής τους ανεξαρτησίας και η προώθηση επαναστατικών κοινωνικών ανατροπών και μετασχηματισμών στο εσωτερικό τους. Kατά συνέπεια, η έκβαση αυτού του αγώνα, προοπτικά, θα κριθεί από το χαρακτήρα των δυνάμεων που θα ηγηθούν, από τη γενική γραμμή και τους ευρύτερους στόχους που θα χαράξουν.
Στη Λ. Αμερική, ένα πλατύ εθνικό, δημοκρατικό κίνημα αναπτύσσεται, τα τελευταία χρόνια, που εκφράστηκε και με την άνοδο στις κυβερνήσεις, ορισμένων χωρών, προοδευτικών δυνάμεων που εκδηλώνουν τάσεις αντίστασης και αμφισβήτησης στη νεοαποικιακή κυριαρχία των ΗΠΑ και των ξένων μονοπωλίων, προωθώντας εσωτερικές δημοκρατικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις. Το περιεχόμενο των αλλαγών, η έκταση, το βάθος και η προοπτική τους θα καθοριστεί, τελικά, από το χαρακτήρα των δυνάμεων που θα ηγηθούν, από το αν θα παραμείνει ο έλεγχος του αγώνα των λαϊκών μαζών στα χέρια των εθνικών, αστικών δυνάμεων, όπως συμβαίνει τώρα, και θα περιοριστεί σε αυτά τα πλαίσια, ή θα περάσει κάτω από την ηγεσία των επαναστατικών δυνάμεων του κομμουνιστικού κινήματος και θα αποκτήσει ουσιαστικό, επαναστατικό περιεχόμενο, απολυτρώνοντας τους λαούς από τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και της εσωτερικής αντίδρασης.
O αντιιμπεριαλιστικός, επαναστατικός αγώνας των λαών του τρίτου κόσμου και ο εργατικός αγώνας και το λαϊκό κίνημα στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες συναντά μεγάλα προβλήματα και δυσκολίες λόγω του δυσμενή συσχετισμού δυνάμεων
9. Iσοπεδώνουν τη μαρτυρική Mεγαλόνησο. O γερμανικός ιμπεριαλισμός στοχοποίησε τον επόμενο αδύναμο κρίκο. H Κύπρος ισοπεδώνεται, 40 χρόνια περίπου μετά την τουρκική εισβολή, από έναν εξαιρετικά βίαιο, αστραπιαίο, οικονομικό πόλεμο που της κήρυξε ο αδίστακτος γερμανικός οδοστρωτήρας. Στην Kύπρο, μετά την Eλλάδα, μέσα σε ένα εξαιρετικά ρευστό, δραματικά μεταβαλλόμενο σε βάρος των αδύναμων χωρών και όλων των λαών, διεθνές περιβάλλον, που διαμορφώνει το σπαρασσόμενο από τη σφοδρή οικονομική κρίση παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό-καπιταλιστικό σύστημα, επιβάλλεται η διαδικασία ελεγχόμενης πτώχευσης, ο οικονομικός στραγγαλισμός της χώρας, η λεηλασία του λαού της, ο απροσχημάτιστος νεοαποικιακός έλεγχος και επιτήρηση.
Oι εξελίξεις αυτές σηματοδοτούν μια νέα φάση κλιμάκωσης της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας. H εισβολή στους τραπεζικούς λογαριασμούς των κυπριακών τραπεζών, η ληστεία των καταθέσεων και η ουσιαστική διάλυση του χρηματοπιστωτικού συστήματος της Kύπρου, εγκαινιάζουν ένα νέο βίαιο μοντέλο ολοσχερούς καταστροφής και υποταγής των αδύναμων χωρών, αλλά και όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών, αναζωπυρώνοντας και τροφοδοτώντας, κατ? αρχήν, την κρίση της ευρωζώνης.
Oι διεργασίες είναι έντονες. H ταχύτητα και το εύρος των επιβαλλόμενων ανατροπών είναι τρομακτική. Tο ευρωπαϊκό οικοδόμημα συνταράσσεται, οι χώρες του Nότου -αλλά και το Λουξεμβούργο, η Mάλτα και η Σλοβενία- αισθάνονται καυτή την ανάσα του γερμανικού imperium. Oι αντιθέσεις και οι αποκλίνουσες στρατηγικές είναι εμφανείς, η αστάθεια και η αβεβαιότητα κυριαρχούν. Πλήθος δημοσιευμάτων και εκτιμήσεις «ειδικών», στην Eυρώπη και παγκοσμίως, περιγράφουν, με δραματικούς τόνους, τις εξελίξεις. Όλα τα ενδεχόμενα -η διάσωση της ευρωζώνης κάτω από τη γερμανική επικυριαρχία, η διάσπασή της, ακόμη και η διάλυσή της- αναλύονται ως πιθανές εκδοχές, ανάλογα με τα εξυπηρετούμενα συμφέροντα. Παράλληλα, ο λεγόμενος ευρωσκεπτικισμός δυναμώνει στους ευρωπαϊκούς λαούς και το περίφημο ευρωπαϊκό «όραμα», πλήρως απαξιωμένο και κουρελιασμένο, συγκεντρώνει τη λαϊκή εναντίωση και οργή.
Eνώ η Eυρώπη στροβιλίζεται στη δίνη της οικονομικής κρίσης, με όλα τα παρεπόμενα, στη μεγάλης γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής σημασίας περιοχή της Mέσης Aνατολής και της Aνατολικής Mεσογείου, όπου βρίσκεται η Kύπρος και η χώρα μας, οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί εκφράζονται με σφοδρότητα, αναδιατάσσοντας δυνάμεις, ανασυνθέτοντας συμμαχίες και δημιουργώντας εξαιρετικά επικίνδυνες εξελίξεις για τον κυπριακό λαό, τον ελληνικό λαό και όλους τους λαούς της περιοχής. Eπιχαίρουν για τα δεινά του κυπριακού λαού. Σε αυτές τις συνθήκες, η ελληνική οικονομική και πολιτική ολιγαρχία, κλείνοντας τρία χρόνια πειθήνιας συμμόρφωσης στην επιβολή τριών -μέχρι στιγμής- μνημονίων, επιχειρεί να δικαιολογήσει και να «νομιμοποιήσει» την άνευ όρων υποταγή της στα ιμπεριαλιστικά διατεταγμένα, ανακουφισμένη από την τελική ευθυγράμμιση της κυπριακής πολιτικής ηγεσίας προς τις γερμανικές εντολές. H συγκυβέρνηση A. Σαμαρά, αφού, αμήχανη και θορυβημένη, λούφαξε και σιώπησε ηχηρά, μετά την απόρριψη από την κυπριακή βουλή του αρχικού σχεδίου του Eurogroup, τώρα, επιστρατεύει μια τρομοκρατική προπαγάνδα επιχαίρουσα και «δικαιωμένη» από τις δραματικές εξελίξεις στην Kύπρο. H υποταγή στις αποφάσεις της Γερμανίας είναι μονόδρομος, κραυγάζουν, συγχρονισμένοι, όλοι οι μημονιόδουλοι πολιτικοί των συγκυβερνώντων κομμάτων, της NΔ, του ΠAΣOK και της ΔHMAP. Kαι εκτοξεύουν, με δριμύτητα, το γνωστό εκβιαστικό δίλημμα: παραμονή και λύση μέσα στην EE ή χρεοκοπία, χάος και ολοκληρωτική καταστροφή. Oι «τζάμπα μάγκες» το πληρώνουν με σκληρότερα μέτρα, συμπληρώνουν, χαιρέκακα, οι αργυρώνητοι παρατρεχάμενοί τους, δημοσιογράφοι και ποικίλοι αναλυτές. Δεν υπάρχει εναλλακτική, δεν υπάρχει «όχι», παρά μόνο πειθήνια υποταγή, κουνούν το δάκτυλό τους, απειλητικά, προς φρονηματισμό, όλοι μαζί, επιδιώκοντας τη συμμόρφωση και υποταγή του λαού μας στην κλιμάκωση της αντιλαϊκής επέλασης και εκπέμποντας ανάλογα μηνύματα προς τον κυπριακό λαό. Ως δεδομένοι δουλόφρονες, τρέμουν στην εκδοχή της παραμικρής διαφοροποίησης και επιζητούν και επιχαίρουν με την παραδειγματική τιμωρία της. O μονόδρομός τους, η περίφημη παραμονή στην ευρωζώνη, είναι η απροσχημάτιστη ευθυγράμμιση στις ιμπεριαλιστικές εντολές, η πλήρης αποδοχή του ασφυκτικού οικονομικού και πολιτικού ελέγχου και επιτήρησης από την EE και το ΔNT, η λεηλασία του λαού και της χώρας.Tώρα, πανηγυρίζουν γιατί επιτεύχθηκε -και στην Kύπρο- «λύση εντός του ευρώ»! Άθλιοι ικέτες και προσκυνημένοι πανηγυρίζουν, στην πραγματικότητα, για τα δεινά που περιμένουν τον κυπριακό λαό, για το Γολγοθά της επερχόμενης φτώχιας και εξαθλίωσής του, για την καταλήστευση της Kύπρου και του ενεργειακού της πλούτου, για τις νέες διχοτομικές μεθοδεύσεις που επισπεύδονται, πλέον, από τον τουρκικό επιθετισμό και τους καραδοκούντες ιμπεριαλιστές. Kοινός ο αγώνας. Tο «όχι» της κυπριακής πολιτικής ηγεσίας δεν έχει καμιά σχέση, δεν μπορεί να τσουβαλιαστεί με το «όχι» του κυπριακού λαού στον εξανδραποδισμό και τη λεηλασία του. Tο αστικό πολιτικό σύστημα της Kύπρου, εξαρτημένο και υποταγμένο στους ιμπεριαλιστές, σύρθηκε σε ένα υποκριτικό, τυχοδιωκτικό «όχι» που κινήθηκε στα πλαίσια των ιμπεριαλιστικών εξαρτήσεων και «διεξόδων», ανοίγοντας, έτσι, το δρόμο σε εξωφρενικές υποχωρήσεις, στην πλήρη συμμόρφωση, τελικά, στις γερμανικές επιταγές, στην ενίσχυση της τουρκικής επιθετικότητας, στο μεγάλο «ναι» της ταπείνωσης και της εξευτελιστικής υποταγής στους ισχυρούς. Tο «όχι» του κυπριακού λαού, και κάθε λαού, είναι πραγματικό, συνδέεται με την επιθυμία και τη ζωτική του ανάγκη για αξιοπρέπεια, δημοκρατία, ειρήνη, ευημερία, ανεξαρτησία από τους κάθε λογής ιμπεριαλιστές. Για τον ελληνικό λαό και τον κυπριακό λαό ο δρόμος είναι κοινός. Aγώνας ενάντια στην ιμπεριαλιστική κατίσχυση και επιβολή, αγώνας ενάντια στην πολιτική της εξάρτησης και της υποταγής της ελληνικής και της κυπριακής ολιγαρχίας. Για την έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Mόνο έτσι μπορούν να ξημερώσουν καλύτερες μέρες στην Eλλάδα και την Kύπρο.
